Yazd

Ik ben alweer ruim een week in Yazd, in het Silk Road Hotel (www.silkroadhotel.ir) Elke dag denk ik: overmorgen vertrek ik en zo ook vandaag weer....
Heerlijk.

Ik ben een week in Esfahan geweest. Een aantal dagen daarvan heb ik me helemaal niet lekker gevoeld, met flinke diarree en zo. Na een antibiotica-kuurtje was dat na een dag of wat over, gelukkig. Esfahan is prachtig, prachtige gebouwen, schitterende bruggen etc.. Om de haverklap wordt je aangesproken. Als je dat al zou willen is Esfahan, zoals heel Iran, een moeilijke plek om geen contact te hebben.

In Esfahan kwam ik ook het stel waar ik in Karaj logeerde weer tegen, geweldig! De volgende ochtend blijkt dat ze een hele berg fruit hebben bezorgd bij het hotel waar ik verbleef....

Ik laat mijn visum voor Iran verlengen in Esfahan, dat is in no-time gebeurd. Ik mag nu tot 14 december 2008 in Iran blijven.

In Esfahan kom ik (voor de vierde keer) de Belgische fietsbroers tegen...

In Yazd ben ik dus al enige tijd.... sommige mensen herkennen me al op straat. Het weer is nog heerlijk, overdag tussen de 20 en 25 graden en 's avonds koel.
In het hotel ontmoet ik weer 'oude bekenden' en doen we allerlei dingen samen, heel gezellig. Met Don en Jennifer van www.travelsick.nl ga ik nog een nacht naar Kharanaq, een mudbrick dorp in de woestijn.... De volgende ochtend rijden we naar Chak Chak, een belangrijk pelgrimsoord van de Zoroastrians. Zoroastrianisme was de eerste monotheistische religie ter wereld en heeft volgers van Judaisme en Christendom en de Islam beinvloed (bron: Lonely Planet, Iran). Think, speak & act decently is hun belanrijkste motto. Hun doden hebben ze tot ongeveer 1960 'begraven' in de zogenoemde Towers of Silence, iets buiten Yazd. Dat zijn torens waarin de doden zittend werden neergezet. Er ging dan een priester bij zitten om te zien welk oog door de gieren het eerst eruit werd gepikt....was het rechts dan kwam het wel goed met de ziel van de dode, terwijl als het linkeroog het eerst eruit werd gepikt het niet goed zou aflopen met zijn/haar ziel. Ze werden niet begraven of gecremeerd omdat dit de aarde en de lucht zou verontreinigen.
Tegenwoordig is deze manier niet meer toegestaan. Ze leggen hun doden nu in betonnen bakken, die heel veel op 'normale' graven lijken.
In Yazd is ook de Ateshkadeh, een tempel van de Zoroastrians, waar sinds 470 AD de eternal flame brandt....

Tehran

Na Tabriz heb ik nog een tussenstop gemaakt in Zanjan. Daarna, met de bus, doorgereisd naar Tehran. Ik de bus word ik 'geadopteerd' door 2 families en krijg druiven, appels en chips toegestopt en ook een kop thee ontbreekt niet. Ik heb nog gedroogde abrikozen en King pepermunt (ze zijn nu echt op, mam!) en deel dat met hen.
Toen ik in Tehran aankwam was het er erg rustig vanwege een feestdag. Ik werd aan alle kanten toegetoeterd en er werd veel gezwaaid, het voelde een beetje alsof je na de Tour Parijs binnen rijdt (stel ik me zo voor).
Op andere dagen is Tehran verschrikkelijk druk en er is erg veel smog. Het is niet een bijster gezonde omgeving.

In Tehran ga ik naar ik de voormalige ambassade van de VS waar vanaf november 1979 52 mensen voor een periode van 444 dagen worden gegijzeld. De muren ervan staan vol met anti VS leuzen.
In het Juwelenmuseum kom ik Tina en Lorenzo weer tegen!! We trekken meteen weer een paar dagen met elkaar op. We gaan onder andere naar het Sa'd Abad Museum, een voormalige residentie van de shah. Er is ook een expositie gewijd aan de (Iraanse) broers Omidvar die vanaf 1954 (!) een wereldreis van 10 jaar deden, eerst op de motor en later met een 2CV; zie eventueel http://www.omidvar-brothers.com/
Dan is de tijd gekomen om voor de derde keer afscheid nemen van Tina en Lorenzo als zij verder reizen naar Esfahan. Het is niet anders.

Op een dag kom ik terug op mijn kamer en komt er een hoop kabaal onder mijn bed vandaan; blijkt er een kat de kamer binnen te zijn geslopen. Als een speer verlaat hij de kamer door het raam.

In Tehran vraag ik een visum aan voor Pakistan. Onderdeel van de aanvraagprocedure is een (zogenoemde) Letter of Introduction van je eigen ambassade. Vandaar dat ik ik op de Nederlands ambassade terecht kom. Daar loop ik Lenie 't Hart tegen het lijf; we hebben een leuk gesprek, wat is dat een hartelijk mens! Ze is in Iran om fondsen te werven voor een dolfijnenopvang in de Perzische Golf en een opvang in de Kaspische Zee.

De oplettende lezer kan zich herinneren dat ik in Antalya (Turkije) een Iraans stel ontmoette dat mij uitnodigde om bij hen in Iran (Karaj, iets voor Tehran) langs te komen. Daar ben ik een paar dagen wezen logeren en dat was erg gezellig. Ik sliep in hun slaapkamer en zij in de woonkamer, geen protest kon daar wat aan doen... Het is me gelukt een paar keer wat te betalen, maar als het aan hen lag zouden ze echt alles betalen! Hun gastvrijheid is echt enorm hartverwarmend!

Terug in Tehran ga ik naar de plek waar Khomeini ligt begraven. Het is een heel groot complex waar veel mensen zitten te picknicken en waar daklozen liggen te slapen. De ruimte waar hij begraven ligt lijkt nog het meest op een vliegtuighangar...
Daarnaast is een begraafplaats waar, naast 'gewone' doden, iets van 200.000 gesneuvelde soldaten uit de Irak-Iran oorlog (jaren 80) zijn begraven. Het is een enorme begraafplaats waar je uren kunt lopen zonder 2 keer op dezelfde plek te komen.

Visum voor Pakistan (2 maanden) is rond. Ik heb tot 2 januari 2009 de tijd in te reizen.

In de Indiase ambassade kom ik Don tegen. Hij reist samen met Jennifer in een Landrover, over land, naar Australie. Ik had hun auto in Erzurum (Turkije) geparkeerd zien staan. We wisselen onder het genot van een ontbijt ervaringen uit.
Hun website: http://www.travelsick.nl/
De prijs van een liter benzine is in Iran 1000 Rial; dat is ongeveer 7 eurocent en als je dat goedkoop vindt: een liter diesel kost 165 Rial, dus iets meer dan 1 cent...
In Turkije was de prijs van een liter benzine 3,30 lira, dat was (toen) omgerekend ongeveer 1,90 euro....

Morgen ga ik richting Esfahan, volgens veel Iraniers de mooiste stad van Iran!

Tehran (komisch intermezzo)

Vanochtend naar de Pakistaanse ambassade geweest. Als het goed is kan ik vanmiddag om 4 uur mijn visum ophalen.
Op de weg terug dacht ik: "Ik heb zin in een patatje". In het metrostation bleek een uitspanning te zijn die, blijkens de tekst 'French frize', dit wel kon realiseren. Dus 'One french fries, please'. De meneer die achter de toonbank stond vroeg mij: 'Do you speak English.....?' Ik bevestigde dit en herhaalde mijn bestelling. De dame achter de toonbank verliet het pand en kwam even later terug met een .... koffie.

Ook lekker.