zondag 22 februari 2009, Quetta
Ik heb spierpijn in mijn rug en mijn lijf voelt moe van de busreis van gisteren; ik ben een aantal uren heen en weer gegooid, zo voelt het en zo was het ook. Na een ontbijtje de stad in gelopen en een beetje rondgekeken, het is een vrij rommelige stad, maar de mensen komen vriendelijk over en ook is het verkeer niet zo opdringerig als in Iran, of ik begin er aan gewend te raken, dat kan natuurlijk ook.
maandag 23 februari 2009, Quetta
Vandaag buitengewoon weinig bijzonders gedaan, of het moet zijn dat ik een update van het weblog heb gemaakt en de foto's er op gezet heb. Ik was vanmorgen nog even bij de PDTC (Pakistan Tourism Development Corporation), kaart van Quetta gekregen en nog veel meer. Een uiterst vriendelijke en hulpvaardige meneer. Met hem ook nog besproken waar het op dit moment onveilig is in Pakistan. In ieder geval de Swat-vallei, in Noord Pakistan. Mocht gaandeweg een bepaald gebied onveilig worden dan word ik 'vanzelf' door de politie van de weg afgeplukt. Men is er erg voor beducht dat er iets met toeristen gebeurt. Een maand geleden is een medewerker van de UNHCR, een Amerikaan, in Balochistan ontvoerd en die is nog steeds niet terecht. Volgens de meneer van de PDTC hoef ik me over een eventuele ontvoering niet druk te maken; ik zal met rust gelaten worden..... Eergisteren zag en hoorde ik de moeder van de betrokken UNHCR-medewerker op tv een pleidooi houden voor zijn vrijlating.
Ook nog diverse routes bekeken die ik zou kunnen fietsen. Het probleem met naar het noorden toe (vanuit Quetta naar boven bedoel ik daarmee) is dat daar vrij weinig overnachtingsmogelijkheden zijn en wildkamperen wordt niet aangeraden. Richting Sibi en Sukkur (zuid-oosten) is dan handiger. Is ook een stuk minder bergachtig, maar daardoor waarschijnlijk wel wat saaier. Alleen het eerste stuk is nog ruig, qua bergen. In Mach zou een hotel zijn, dat is na de Bolan Pass, op een kleine 70 km van Quetta, misschien mooi om mee te beginnen? Daarna door naar Sibi. Volgens de PDTC-meneer is daar tot 24-02-2009 een festival gaande waardoor een aantal dagen alle hotels bezet zullen zijn. Hij gaat er vanuit dat als ik naar de politie ga, deze wel een slaapplek voor me zullen regelen.....
Ik hoor net op de televisie dat er een schietpartij is geweest in Quetta vandaag, niets van gemerkt.
Nu zie ik op tv dat een gaspijpleiding is opgeblazen in Quetta, niets van gemerkt.
dinsdag 24 februari 2009, Quetta
Acht uur opgestaan, koppie koffie was de bedoeling maar de electriciteit viel uit, douche, ontbijt, brood met 2 gebakken eieren. Mijn laatste dag Quetta is begonnen. Eric is vandaag 50 jaar geworden!
Na het ontbijt dus koppie koffie en daarna de was opgehaald; is weer heerlijk schoon. Hetgeen ik aanhad onder de douche uitgespoeld; dat hangt nu te drogen. Opeens was ik helemaal zat van mijn haar en ben ik naar de kapper gegaan. Op de terugweg naar de liquor store geweest. Is als zodanig absoluut niet te herkennen. Men verkoopt bier, gin en whisky. In de loop van de dag een biertje genomen op de verjaardag van Eric.
woensdag 25 februari 2009, Mach
Rond 9,30 uur vertrokken. Vandaag richting Mach. Het werd een zeer voorspoedige rit. Even buiten Quetta bleek ik een politie-escorte te hebben. Soms gaf men met gebaren aan dat ik even sneller moest fietsen, ik op mijn beurt heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik hier voor mijn plezier fiets..., althans dat probeer.
Bij politieposten, en daar zijn er hier nogal wat van, worden vaak mijn gegevens genoteerd en krijg ik de volgende escorte en soms een kop thee. Zes kilometer voor Mach, het gaat dan snel doordat na de Bolan Pass het met 2 à 3% naar beneden gaat, krijg ik de laatste escorte, van die dag dan. Mach ligt iets van de N 65 af. Ik word naar het politieburo gebracht waar, voor de zoveelste keer, mijn gegevens worden genoteerd. Ook wordt er gebeld over mij, een nogal komisch gehoor: in een brei van Urdu ”Jakob Pieter” te horen. Dan word ik naar een volgende agent verwezen, dat lijkt wel de baas te zijn, die (nagenoeg) dezelfde gegevens noteert. Later word ik nog een keer bij het eerste span agenten geroepen; deze keer willen ze mijn visum ook nog even zien. Ze maken me duidelijk dat ik hier zal slapen, er is volgens hen geen hotel in Mach.
Het was een mooie rit naar Mach, als ik stopte, bijvoorbeeld om een foto te maken van een caravaan dromedarissen, dan stapte een bewapende agent uit.
Ik heb ik de loop van de middag, ik was hier rond 13.00 uur, ongeveer met alle politiemensen uit Mach en omstreken kennis gemaakt. Er is echter maar een enkeling die Engels spreekt en dan nog maar een heel klein beetje ook.
Rond kwart over zes met een politieauto en een stel agenten Mach in geweest en koek en cola gekocht, heb ik in ieder geval iets te eten en te drinken vanavond. Mij is een kamer toegewezen, fiets mag op de kamer. Klaar.
De eerste fietsdag ik Pakistan is verrassend verlopen. Ik hoop dat ik niet door heel Pakistan dit soort escortes zal krijgen.
donderdag 26 februari 2009, Sibi
Zeven uur wakker van de wekker. Aangekleed, spullen gepakt etc. Om half acht was ik er wel klaar voor te vertrekken. Een mannetje mimede dat een escorte om negen uur er wel zou zijn. Ik was not amused en ben een beetje gaan zeuren. Met als resultaat dat om kwart over acht de poort open ging. Gelukkig ging het weer flink naar beneden. Meestal een pickup truck achter me en één keer een agent op een brommer. Bij een politiepost thee gedronken. Rond 13.00 uur in Sibi, ondertussen was het kwik opgelopen tot 36 graden. Bij een politiebureau weer het gebruikelijke ritueel; een aantal mensen noteert dezelfde gegevens. Daarna reed een agent me voor naar een hotel dat ik geacht werd niet te verlaten. Er is eten bezorgd en dat ging er heel best in. Ik vind dit dus niet leuk, ik kan niet eens even een wandelingetje door deze metropool maken. Jammer, maar veel keus heb ik niet, vrees ik. Als dit door heel Pakistan gebeurt verwacht ik niet dat ik er heel lang zal blijven, op deze manier ben je gewoon niet vrij.
Ik moet ook weer flink wennen aan de hoge temperatuur. Toen ik vanochtend weg ging was het 18 graden en, zoals gezegd, later op de dag 36..... Ik heb heel veel gedronken en flink gesmeerd, op een gegeven moment toch maar de mouwen naar beneden, want het begon een beetje te prikken.
Ik ga het nooit redden, morgen maar Jacobabad, dat is iets van 160 km, dat is een ietsje te ambitieus voor 1 dag en dat met die warmte, dat moet ik mezelf ook niet willen aandoen!
vrijdag 27 februari 2009, Jacobabad
Ja, ik ben er toch terecht gekomen! Het was, voor wat betreft het vervoer, een enigszins rommelig dagje. Ik stond om half 8, fris en fruitig, klaar, nog even een pannekoek met een gebakken ei naar binnen gewerkt, op straat, tegenover het *kuch* luxe logement Saqi Hotel te Sibi. Daar was een agent op een brommer en die begeleidde me naar het politieburo waar ik gisteren ook al was. De politie was gebeld door de eigenaar van het hotel die daar waarschijnlijk gisteren wel de opdracht toe had gekregen. Aangekomen dus op het politieburo vertelde de dienstdoende agent dat het nog even kon duren voordat er een escorte zou komen, zucht. Ik weer een beetje pissig want ik was er helemaal klaar voor. 'You can go', zei hij toen. Na een kwartiertje fietsen kwam escorte me achter op. De escortes wordt steeds gewisseld zodra er een politie checkpoint wordt gepasseerd. Soms een brommer, soms een pickup-truck. Ik dacht even dat het knip/plak van gisteren zou worden. Bij de zoveelste wissel kreeg ik te verstaan dat ze mij en mijn fiets in de pickup gingen vervoeren.... Er is volgens mij ook geen bal aan de fietser te escorteren die tussen de 20 en 25 km per uur rijdt en dan mogen ze nog blij zijn dat het niet met 5% omhoog gaat, haha! Het feit dat je een escorte hebt zorgt er bijna automatisch voor dat je iets sneller gaat fietsen..... Eerlijk gezegd vond ik het ook niet verschrikkelijk erg, want de weg naar Jacobabad is een streep met links de spoorlijn en rechts de Kachhi woestijn, er is weinig bijzonders te zien. Daarna nog in 4 andere pickups rondgehangen en nog een stuk van pakweg 20 km gefietst. Al met al ruim 95 km gefietst en de rest met pickups vervoerd. In Jacobabad naar een hotel gereden en dat was vol, de volgende had wel een kamer. Eerst maar eens even lekker een douche genomen, want het was tamelijk warm vandaag, het begon met 18 graden en het liep op tot 34 graden. Ik smeer regelmatig. Er zitten op de gang van het hotel 2 agenten speciaal voor mij om mij te escorteren.
Jacobabad ligt net over de grens in de provincie Sindh. Ik heb Balochistan dus verlaten. Deze beide provincies schijnen het gevaarlijkst te zijn, hoewel ik daar helemaal niets van merk.
Zaterdag 28 februari 2009, Sukkur
Ik dacht de wekker te hebben gezet om kwart voor acht, maar werd wakker rond kwart over acht. Rond kwart voor negen kamer uit. Mijn escorte bleek er ook al te zijn. Eerst wat gaan eten verderop in het restaurant waar ik gisteravond had gegeten.
Op weg gegaan en het eerste deel ging redelijk voorspoedig. In het dorpje Sultan Kot werd me verzocht even te gaan zitten om wat uit te rusten, geen gek idee, ik was er ook even aan toe. Na 20 minuten of zo was ik er wel weer klaar voor en vroeg hoe lang het nog kon duren voordat de escorte er was. Ik wilde wel weer eens verder, ik 'moest' nog 50 kilomter naar Sukkur en het werd er niet kouder op, zeg maar. Nou, nog eventjes, werd me gezegd. En het duurde maar. Op een gegeven moment dezelfde vraag nog eens gesteld en toen werd gezegd: 5 minuten. Ik was er intussen helemaal klaar mee en heb demonstratief mijn fietscomputertje op m'n been neergelegd en vijf minuten later op m'n fiets gestapt. Hoop geschreeuw en gedoe en bij de poort probeerde iemand me nog tegen te houden. Vijf minuten later reed er een escorte achter me.
In Shikarpur ben ik deze escorte kwijtgeraakt, hij vond zijn mobieltje interessanter. En groot gelijk heeft hij! Hij reed achter me aan en ging ergens links, terwijl ik rechtdoor was gefietst... Good riddens!
Daarna een enorm stuk k**weg, een km of 20, er leek geen eind aan te komen, vreselijk, mijn lijf is er erg moe van. Ik ben diverse politieposten tegengekomen maar nergens meer een escorte gekregen. Heerlijk, fietsen zoals het bedoeld is. Ik was rond 16.00 uur in Sukkur en heb eerst maar eens een douche genomen, ik zat verschrikkelijk onder het stof. Ik blijf hier in ieder geval 2 nachten. Rond kwart over zes wilde ik wat gaan eten. De man van de receptie kwam achter me aan rennen en zei dat ik moest wachten op mijn security. Kennelijk had men de politie gebeld. Nou, ik had trek en geen zin om te wachten.
Zonet kwam de plaatstelijke security-officer nog even buurten. Een niet erg aardige man; geeft geen antwoord op vragen, dus dat was een heel kort gesprekje.
zondag 1 maart 2009
Elf maanden op reis.
Vanochtend verkast naar een ander hotel. Mijn kamer was naast een soort keuken, af en toe luide stemmen, genoeg om me uit m'n slaap te houden/halen. Paar keer klap op de muur gegeven en dat hielp dan even. Dat lawaai enzo duurde tot ongeveer 1 uur en om 7 uur werd ik er weer wakker van. Omdat ik graag even rust wil leek het me verstandig te verkassen en naar het zich laat aanzien is dat een verstandige keus. Net wasje gedaan; geld wisselen gaat waarschijnlijk niet lukken want de banken zijn dicht vandaag... Toen ik vertrok was mijn bewaker nergens te bekennen. Dat komt in de loop van de dag wel weer, vermoed ik.
Duh! Ik verliet het hotel om te gaan internetten en daar kwam alweer een paar agenten op me af. Meteen liepen ze met me mee. Ik internetten, komt er weer zo'n security-figuur m'n hokje in met allerlei vragen. Daar werd ik weer niet zo vrolijk van; ik zat net lekker te internetten.... Dus de man afgepoeierd. Die komt later wel weer naar het hotel. Daarna volledig culinair verantwoord geluncht bij de KFC.
Er werd net op de deur van mijn kamer geklopt. Dezelfde security-officer als gisteravond. Hij was ontstemd dat ik zonder hem in de lichten uit het andere hotel was vertrokken. Hij vroeg waarom ik was vertrokken. Gezegd dat hem dat niet aan gaat. Hij wil graag dat ik vandaag nog naar Lahore vertrek, zijn baas zou dat willen. Gezegd dat ik nog naar Multan toe wil etc. Ik hem hem luid èn duidelijk laten weten dat ik vandaag een rustdag heb en dat ik niet wegga! Ik werd opeens zomaar een beetje boos. Ik ben benieuwd.... The story continues; hij staat nu te bellen op de gang....
We zijn nu uren verder en het is rustig gebleven, behalve dan dat de dagelijkse uitval van de electriciteit heeft plaats gevonden, maar ze hebben een generator, dus de uitval duurt heel kort.
Het is eigenlijk wel dramatisch dat je als buitenlander hier zo bewaakt moet worden. Ik ervaar het als een inbreuk op mijn privacy en op mijn vrijheid. Tegelijkertijd realiseer ik me dat Pakistani moeten leven in dit land waar veel gaande is. Elke dag is er wel ergens een aanslag of iets dergelijks, of die ontvoerde Amerikaanse medewerker van de UNHCR die nog steeds niet boven water is....
As we speak stond de baas van de security-officer, hijzelf en 3 (!) agenten voor mijn deur. De security-officer vroeg me hoe laat ik naar Multan wil morgenochtend. Ik heb gezegd half negen, oké? Ik kreeg een hand van beiden, de agenten bleven op de achtergrond, en we hebben elkaar een goede avond toegewenst.
Ik zal wel in een pickup gezet worden, het zou me verbazen als ze me laten fietsen. Hoe dan ook zullen ze me vóór Multan wel ergens er uit zetten omdat daar Punjab begint en dus hun (Sindh)jurisdictie eindigt.
Dinsdag 3 maart 2009, Multan
Ik kon gisterochtend gewoon op de fiets stappen. Rond half negen was het vertrek. Diverse afwisselingen qua escorte. Op een gegeven moment kreeg men haast, dat was na een kleine 30 kilometer, met als gevolg dat ik 's avonds om ongeveer half 11, redelijk moe, in het superdeluxe Mavra Hotel te Multan mijn intrek nam. Onderweg een keer of 8 van auto gewisseld, ik ben de tel kwijt geraakt. Onderweg vrij veel ongelukken gezien, een auto die onder een aanhanger was geschoven, een gekantelde vrachtwagen en diverse aanrijdingen.
Onderweg kwamen we in een dorp en daar lag een bedelaar op de weg. Die wilde maar niet opstaan. De politieagenten hebben hem letterlijk van de weg af geslagen. Later op de dag werd een stel jongens op een motorfiets aangehouden, die hadden kennelijk iets verkeerd gedaan. Ze werden naar de auto toe gemept. Een agent bevestigde later dat het inderdaad heel normaal is dat zij mensen die iets verkeerd hebben gedaan een paar (en soms meer) meppen geven....
Op een gegeven moment kwamen we bij de grens tussen Sindh en Punjab, daar werd ik overgedragen en verder getransporteerd, tot voor de deur van voornoemd hotel te Multan. De afstand die gisteren is overbrugd is volgens mij ongeveer 475 kilometer. Ja, zo gaat het wel lekker snel, Pakistan. Mavra Hotel is zó superdeluxe dat luide muziek tot na middernacht tot de normale service wordt gerekend. Daarna wordt het minder luid. Gelukkig was ik erg moe van de reis dus ik viel vrij snel in slaap, wel nog een aantal keren wakker geworden van de muziek.
Voor mij reden om snel een ander hotel te zoeken, dat was dan ook het eerste dat ik vanochtend deed, en ik vond er een vrijwel meteen om de hoek. Klaar.
De rest van vandaag de stad een beetje verkend; heerlijk zo zonder bewaking! Ik voel me voor het eerst sinds dagen weer vrij! Diverse bezienswaardigheden bezocht. Ik zal jullie niet vermoeien met de namen ervan...
Ook eindelijk een ATM gevonden, bij de RBS, die mijn giropas accepteert en niet alleen dat, maar ook de verlangde rupees aan mij uitkeert! Ik kan weer even vooruit.
woensdag 4 maart 2009, Multan
Vanochtend rond kwart over acht wakker. Redelijk goed geslapen, met fan aan hoor je van de overige bewoners weinig tot niets. De stad in gelopen en beetje uit 'de route' geraakt. Duurde tijd voordat ik internetcafé had gevonden bij Khan Plaza en toen ik het vond was het dicht en wel tot 12 uur. Toen het wel open ging was de electriciteit uitgevallen en zou het tot 14.00 uur duren. Iets daarvoor een tijdje gepraat met een verkeersagent. Sprak goed Engels. Ook nog gesproken met ene Lemuel, een erg sympathieke jongeman van 28, de helft van een tweeling. Hij nodigde me uit voor thee verderop. Daar verder gepraat. Omdat hij christen is komt hij hier niet aan een baan. Niettemin laat hij de moed niet zakken. Daarna, toen bleek dat het nog tot 14.00 uur zou duren met de electriciteit, ben ik terug gegaan naar het hotel en rond half drie teruggegaan naar het internetcafé. Daarna terug naar het hotel en tijdje van alles en nog wat gedaan. Op een gegeven moment werd er aangeklopt met de mededeling dat mijn bezoek er was. Bleek Lemuel te zijn. Had foto van zichzelf meegenomen en als kadootje voor mij een notitieboekje. Erg leuk! Hij nodigde me uit bij hem thuis te komen eten. Dat heb ik aangenomen en ben met hem mee gegaan. Als kadootje fruit gekocht voor moeders. Tweelingbroer Samuel ontmoet en een groot deel van de familie. Heerlijk gegeten, gefrituurde kip, met brood en gekookte aardappels met kruiden. Zijn vader en broer zijn hoofdonderwijzer op een school en Lemuel vroeg of ik zin had daar morgen een kijkje te nemen. Graag. Morgenochtend rond kwart voor tien haalt hij me op en hij vroeg me voor de klas nog wat te vertellen. Dat heb ik beloofd.
donderdag 5 maart 2009
Vanochtend om kwart voor tien was Lemuel er op een brommer. Op naar de (eerste) school, daar zaten ongeveer 150 kinderen te wachten. Eerst in de kamer van de hoofdonderwijzer, de broer van Lemuel, een tijdje gezeten en men heeft mijn 'speech' even gelezen en daar werd goedkeurend op gereageerd.
Toen naar buiten waar op het speelplein de kinderen waren verzameld en ik helemaal volgestrooid werd met rozenbladeren, geweldig! Toen mijn speech gehouden, de broer van Lemuel vertaalde na elke zin. Duurde in totaal iets van 10 minuten, nog wat vragen erachter aan, klaar. Erg leuk om te doen. Er werd ook nog een lied voor mij gezongen door 4 meisjes en kreeg ik een bos bloemen.
Tijd voor de volgende school waar Samuel, de tweelingbroer van Lemuel, hoofd is. Eerst tijdje met hem en de onderwijzeressen zitten beppen en toen, weer op het schoolplein, mijn speech. Kopje thee, klaar. Het was 12 uur toen we bij de derde en laatste school kwamen, dit is de nieuwe school, mèt kerk, die op 16 maart aanstaande open zal gaan. Overigens, ik spreek wel van 3 scholen, maar feitelijk is het er één, Hali Public School, maar zitten de diverse klassen over de 3 locaties verdeeld. Op de laatste locatie de oudste leerlingen. Daar zwaait Sadiq, de vader van Lemuel en Samuel, de scepter, een zeer aimabel man. Ook daar dezelfde speech gehouden, ik raak er nog bedreven in.
Overigens was het onderwerp van mijn verhaal het belang van onderwijs. Ik zie in Pakistan heel veel zeer jonge kinderen werken. Kinderarbeid is hier heel gewoon en het is schrijnend om te zien onder wat voor omstandigheden deze kinderen soms moeten werken.
Daarna dronken we met z'n vieren een koud drankje en gingen Lemuel en ik op de brommer terug naar de eerst school tevens huisadres van de familie van Lemuel. Daar kreeg ik als klap op de vuurpijl een heerlijk lunch voorgeschoteld. Op een gegeven moment kwam iedereen thuis en was het moment van afscheid aangebroken. Het was een warm afscheid, wat een goede mensen zijn dit!
Lemuel en Samuel hebben me vervolgens in een autorickshaw gezet en even later was ik terug in mijn hotel. Het was een welbestede dag!
Vrijdag 6 maart 2009, Multan
Vanochtend heel rustig aan gedaan en rond 11 uur stad ingelopen en daar ontbeten. Ik dacht een paar gebakken eieren te bestellen, maar er werd een groot bord met rijst en daardoor heen gebakken ei en groente, bezorgd. Ook lekker. Colaatje er bij. Klaar. Omdat het vrijdag is is het netcafé gesloten.... Nog op zoek geweest naar een krant in het Engels, maar zonder resultaat. Morgen weer op de fiets, ik heb er zin in. Lahore is 335 km van Multan, dat moet in een dag of 4 wel te bereiken zijn.
Zaterdag 7 maart 2009, Mian Channun
Jan en Greet zijn vandaag 35 jaar getrouwd! Van harte!
Iets voor half 8 op de fiets en hier, na 101 km, om 12.30 uur. Het is nog niet echt warm geworden of ik wen er aan, de temperatuur, volgens mijn fietscomputertje, lag rond de 30 graden. Het ging allemaal erg voorspoedig. Wel diverse keren politie gezien. Rond de 85 km werd ik gestopt door een auto van de Highway Patrol. Ze hebben mijn gegevens genoteerd, gevraagd of ik verder nog iets nodig had en mij verder een goede reis gewenst.
Vrij snel daarna was ik al in Mian Channun. Ik zit in Hotel Shalemar en volgens de eigenaar logeren fietsers hier gratis.... Heb ik weer! Ik kreeg meteen een fles koud water in m'n handen gedrukt. Hij liet me een groot aantal ansichtkaarten zien van allerlei fietsers die hier hebben gelogeerd. Net geluncht, maar ook dat mocht ik niet betalen.
Totnutoe, ik ben nu ruim 2 weken in Pakistan, bevalt het me hier goed. Pakistan is duidelijk armer en ook armoediger dan Iran. Ik heb in Iran ook wel bedelaars gezien maar niet zoveel als hier. Soms zie ik langs de weg hutjes en tentjes waar dus gewoon mensen wonen onder wel heel primitieve omstandigheden.
Het verkeer is druk en vooral in de steden chaotisch, het komt letterlijk overal vandaan. Vooral busschauffeurs trekken zich, vermoedelijk in het kader van “ik ben toch een stuk groter dan jij!”, weinig tot niets aan van andere weggebruikers. Het valt me mee wat ik aan ongelukken heb gezien, ja, die ene dag dat ik met de politie mee reed naar Multan, dat is eigenlijk de enige dag geweest dat ik ongelukken heb gezien.
Ik kan me hier aardig redden in het Engels, er is altijd wel iemand in de buurt die het meer of mindere mate machtig is. Met name het wat beter opgeleide deel van de bevolking spreekt, naast Urdu, ook Engels.
Als ik met Pakistanen praat willen ze vrijwel altijd weten hoe men in Nederland tegen Pakistan aan kijkt. Nou, dat leg ik dan uit en ik vertel er ook bij hoe ik er nu tegen aan kijk. Verder is men erg geïnteresseerd in het waarom van mijn bezoek aan Pakistan en of ik getrouwd ben, kinderen heb, of Nederland ook van die hoge bergen heeft, of het daar duur is, noem maar op.
Waar ik erg aan moest wennen, en dat doet het eigenlijk nog niet erg, is het geroggel en gespuug. In het eerste hotel waar ik verbleef, dat was in Quetta, stond een kwispedoor op de kamer. Niet voor niets want in andere hotels vindt je de kledders echt overal, getver. Daarnaast is men nogal, naar onze maatstaven, luidruchtig. Het maakt niet uit of het voor of na middernacht is, 's ochtends vroeg of noem maar op, even lekker schreeuwen of de muziek even lekker op 10 moet hier kunnen. Het heeft totaal geen zin er wat van te zeggen en dat doe ik dan ook maar niet.
Vrouwen zie ik maar mondjesmaat op straat. De meesten zijn thuis (heb ik me laten vertellen). Bij sommige bevolkingsgroepen komt vrouwlief in het geheel het huis niet uit... Anders dan in Iran is voor vrouwen het dragen van een hoofddoek hier niet verplicht, de meesten dragen hem trouwens wel. Gelukkig wel vaak in kleur, in Iran was zwart verplicht, hoewel niet iedereen zich daar aan hield, hier kan het echt van alles zijn. Soms, als je een aantal vrouwen ziet lopen is dat een buitengewoon kleurig geheel!
Officieel hebben vrouwen dezelfde rechten als mannen in Pakistan. De praktijk is echter anders. Ik ga er geen hele verhalen over schrijven maar ik word daar niet vrolijk van. Een paar dingen: meisjes en vrouwen hebben beperkt toegang tot onderwijs. Huwelijken zijn meestal 'geregeld' tussen de wederzijdse ouders. Tegen 'love marriages' wordt nog steeds een beetje raar aangekeken maar komen wel al vaker voor. Mannen beschouwen hun vrouw als hun bezit en behandelen ze vaak ook zo. Mishandeling komt ook heel veel voor en eerwraak ook. Genoeg hierover.
Nou, het avondeten mocht ik ook al niet betalen. Ik kreeg een persoonlijk door de hoteleigenaar gepelde sinaasappel als toetje.
Zondag 8 maart 2009, Sahiwal
Rond 9 uur vertrokken, ik moet als tegenprestatie voor het gratis verblijf en eten een kaartje sturen aan het hotel! Nou, dat lijkt me niet al te veel moeite.
De rit naar Sahiwal verliep wat moeizaam, het leek wel of ik niet echt een ritme kon vinden. Nou ja, in ieder geval nu in Sahiwal, in een nette kamer met lakens waar ik wel op durf te liggen en warm water!!! Hier houd ik het een nachtje uit, ik hoop dat het verkeerslawaai meevalt want ik slaap aan de voorkant van het hotel. Het hotel waar ik vannacht sliep was enorm lawaaiig. Pal aan de weg met veel bussen die langs denderden met gebruik claxons.... Ik was gisteren moe dus ik heb goed geslapen.
maandag 9 maart 2009, Lahore (!)
Lekker op tijd vertrokken uit Sahiwal. Vandaag ging het lekker. Ik wilde in eerste instantie een hotel zoeken in Patokki, dat was na iets van 85 km, maar het ging zo lekker dat ik besloot door te fietsen naar Bhai Pheru, een enorm stofdorp. En er was geen hotel. Doorgereden dus. Onderweg 2 keer gestopt bij een hotel, bij de eerste stond dat wel op de gevel, maar klaarblijkelijk was het dus geen hotel. De tweede zag er zó goor uit, en ik ben wel wat gewend, dat ik me daar maar niet aan heb gewaagd. Doorgefietst naar Lahore en daar vond ik, met ruim 170 km op de teller, een hotel (http://www.regale.com.pk/) en toen had ik het wel een beetje gehad.
woensdag 11 maart 2009, Lahore
Gisteren was de verjaardag van Harma. Ze zou 55 jaar zijn geworden!
De meeste winkels waren gesloten vanwege een feestdag, de geboorte- en sterfdag van de profeet Mohammed (Peace Be Upon Him). Een groot deel van de dag waren er in Lahore feestelijkheden. Niet dat ik daarvan iets heb mee-gekregen, tenminste niet tot 's avonds laat toen ik naar een Qawwali-uitvoering ben geweest, een wàt?!
Ik heb lekker uitgeslapen; het lijf was erg moe. Ik wilde eigenlijk helemaal niets doen, behalve misschien een wasje. Een Duits stel dat ook in Regale Internet Inn verblijft, Verena & Simon (zie evt. www.sv-hunn.blogspot.com) kwam met het idee om 's middags naar een polowedstrijd te gaan. Ze hadden in de dagen ervoor een Pakistaanse fotograaf ontmoet die hen uitnodigde. Dus in de middag samen met nog een Zuid Koreaanse dame en een Fin naar de Lahore Polo Club. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen gelaten werden omdat we geen van allen een origineel identiteitsbewijs bij ons hadden (danwel wilden afgeven; het komt namelijk op een stoeltje gewoon in de open lucht te liggen....). Men is hier, helemaal sinds de aanslagen op het cricketteam van Sri Lanka, erg voorzichtig. Na wat gedoe konden we toch naar binnen en hebben gezellig en enigszins 'posh' een paar wedstrijden bekeken. Uitleg werd gegeven door voornoemde fotograaf. Je kunt zien dat de rijkere klasse dit soort evenementen bezoekt; het aantal Range Rovers per vierkante kwart kilometer lag nogal hoog, dit, uiteraard, in vergelijking tot andere delen van Lahore of Pakistan....
's Avonds met Verena & Simon en Steven, een Schot, naar een Qawwali uitvoering geweest. Dat is 'Islamic devotional singing', gezang begeleid door drums en een paar instrumenten die lijken op accordeons, qua geluid, maar de vorm hebben van een laag orgeltje. Met name de drums maken het geheel engiszins hypnotiserend. Wij waren de enige buitenlanders ('angrez', afgeleid van 'English' en het maakt niet uit waar je vandaan komt, het wordt me onderweg veel toegeschreeuwd...). Uiteindelijk lag ik rond 3 uur in bed.
Vannacht geslapen als een blok en tegen 11 uur afscheid genomen van Verena & Simon die verder reizen naar Multan. Samen met een paar andere hotelgasten gaan lunchen en de rest van de middag besteed aan het wasje, lezen en rustig aan doen. Lekker.
donderdag 12 maart 2009, Lahore
Tot ruim 9 uur liggen pitten een beetje rommelig geslapen, o.a. door muggen.
In de loop van de ochtend Lahore in gegaan. Gelopen langs de Lahore High Court, een nogal groot en deftig gebouw en de GPO (Hoofdpostkantoor) naar Anarkali bazaar. Er is van alles voor de fiets te koop... Door de oude stad, een nogal priegelig geheel met heel kleine straatjes, naar het Lahore Fort en dat is behoorlijk groot. Eerst naar het Iqbal Park toegegaan. Daar staat de Minar-i-Pakistan een minaret in 1960 daar neergezet om de ondertekening van de resolutie uit maart 1940 te gedenken waarin de oprichting van de staat Pakistan wordt aangekondigd. Het idee van een aparte staat Pakistan, waarin de moslims uit India naar toe zouden verhuizen, kwam voor het eerst van Allama Mohammed Iqbal, een filosoof en dichter.
Daarna een tijdje rondgelopen in de Badshahi Moskee, een enorme moskee is dat, één van de grootste ter wereld. Deze moskee is in 1991 nog in het nieuws geweest toen de mullahs tegen de komst van the Princess of Wales naar de moskee protesteerden omdat haar rok te kort was..... De mullahs waren vooral tegen het feit dat de prinses van de leider van de moskee een exemplaar van de Koran zou krijgen terwijl zijn onwelvoeglijk gekleed de heilige grond zou betreden. De mullahs zijn er zelfs voor naar de rechter gegaan. De rechters hebben de mullahs opgedragen op te houden de tijd van de rechtbank verder te verknoeien.
vrijdag 13 maart 2009, Lahore
's Ochtends wat kleding gewassen en einde van de ochtend naar het Fort gelopen. Vond ik wel de moeite waard. Er wordt druk gerenoveerd. Entree voor buitenlanders is 200 Rs en voor Pakistani 5 of 10 Rs (100 RS is 1 euro). Door de chaotische oude stad teruggelopen, erg leuk, je ziet er van alles, heel veel voedsel wat volgens de meest strikte regels van hygiene wordt bereid, mensen die kunstgebitten aanmeten, kappers op straat, noem maar op. Schitterend om dit allemaal te zien!
Toen ik richting Fort wilde vertrekken was er net een groepje van 3 Ierse fietsers aangekomen, uit India. Zijn gestart in Bangkok en via China, Tibet, Nepal en India naar Pakistan gekomen. Leuke gasten. Zie eventueel www.thaireland.ie
Er is ook een Nederlander wiens hoofd me niet onbekend voorkwam; we blijken elkaar in december in de Iraanse ambassade in Den Haag kort te hebben gesproken. De wereld is klein.
