zondag 8 februari 2009, Yazd
Vanochtend werd ik rond 8 uur wakker door de wekker van iemand.
Richting douche. Op het moment dat ik er onder wilde stappen stopte het water ermee. Gelukkig gebeurde het niet net nadat ik me lekker had ingesopt, haha! Weer aangekleed en eerst maar gaan ontbijten. Men was, zo werd me verteld, verderop in de straat bezig met de waterleiding. Na het ontbijt de fiets opgehaald; onder het stof, maar ik was superblij dat hij er gewoon nog stond!
Bagagedrager er weer op gezet, tassen een beetje gereorganiseerd. Stad even ingegaan, geld gewisseld, heb ik dat maar weer binnen. Het was heerlijk weer, tijdje in de zon gezeten bij het Chagmag complex, toen begon het te betrekken en een uurtje later regende het..... Temperatuur in de zon was ongeveer 23 graden, heerlijk!
maandag, 9 februari 2009
Gisteravond een hele tijd gelezen en later les in backgammon gekregen, dat is een hele tijd geleden. In de loop van de ochtend weer naar de stad gelopen en weer in de zon gezeten bij het Chagmag complex. Nog een tijdje gepraat met een jongen uit Bandar-e Abbas, die hier in Yazd studeert. Zijn Engels was helaas beperkt, maar dapper dus dat hij het wel aandurft een gesprekje met mij te beginnen. Daarna naar de Chagmag moskee geweest, lijkt -van binnen- veel op de Jameh moskee, alleen heeft die veel mooiere minaretten....
Vervolgens naar het Yazd Water Museum gegaan, dat was gratis en heel leuk, o.a. over de aanleg van de qanats in Iran. Yazd is beroemd om zijn qanatbouwers. Een qanat is een ondergrondse watergang. In het museum lag ook werkkleding van een qanatbouwer, een wit gewaad. Men gebruikte witte kleding zodat als de qanat zou instorten de arbeider ook meteen zijn doodskleed aanhad, handig!
Dinsdag 10 februari 2009, Yazd
Nel is vandaag jarig. Naar de stad gelopen en daar zag ik veel mensen met vlaggen en protestborden lopen met o.a. 'Down with USA' en 'Down with Israel' en '30 springs of freedom, 30 years of pride', een demonstratie in het kader van 30 jaar Islamitische Revolutie in Iran.... Ik had vanmorgen in de binnentuin van het hotel zitten lezen en wel een hoop 'gepreek' gehoord, maar daar geen acht op geslagen, het hotel staat op nog geen 100 meter van Masjed-e Jameh, een heel grote moskee, dus dan hoor je wel eens vaker wat.... Terug in het hotel nog een tijdje met een Iraniër er over zitten praten. De mensen, waaronder veel vrouwen en kinderen, die meelopen hebben er een vrije dag voor gekregen en de winkels zijn nagenoeg allemaal dicht. Hij vertelt me ook dat veel intellectuelen vertrekken uit Iran en dat dat voor een eventuele ommekeer in het land natuurlijk niet erg gunstig is. Desondanks hoopt hij en gaat hij er van uit dat Iran weer een keer ècht vrij zal zijn, bevrijd van de regels die de religieuze leiders in Iran aan de bevolking opleggen, in sh' Allah, dat dan weer wel.
Het is me tijdens mij verblijf in Iran opgevallen dat veel mensen weg willen en sommigen vroegen zelfs concreet hulp bij het aanvragen van een verblijfsvergunning voor, ik noem maar een land, Nederland.
Gisteravond zat ik met iemand te praten. Zoals gewoonlijk was de tweede vraag: “What´s your job?” Uitgelegd dat ik geen baan meer heb en hem verteld wat ik daarvoor deed. Even later zei ik tegen hem dat ik nog even wilde internetten. Hij liep met me mee en vertelde me dat op het moment dat wij het er over hadden wat voor werk ik deed een Afghaanse meneer die in het hotel wat klusjes deed door de toeristenpolitie werd gearresteerd, vanwege die klusjes... Nog even later vertelde hij had ook hij Afghaan is; hij werkt ook voor het hotel, maar op dat moment zat hij met mij te praten, dus werd hij met rust gelaten.
woensdag 11 februari 2009, Bandar-e-Abbas
Zeshonderdenvijftig kilometer verder dan Yazd en 1200 meter lager.
Om kwart voor 8 in Bandar-e-Abbas. Het was toen al 25 graden; later werd dat rond de 30. De eerste kleur alweer te pakken en natuurlijk weer niet gesmeerd; heel verstandig. Ik vind Bandar-e-Abbas een k**stad; lawaaierig, stoffig, uitlaatgassen, druk verkeer. En ik kon geen goedkoop hotel vinden; ben in totaal bij ongeveer 8 hotels langsgeweest; allemaal vol; uiteindelijk wel een wat duurder hotel gevonden waar ik de nacht heb doorgebracht. Overwogen in een park te gaan kamperen, zoals veel Iraniërs doen, maar ik was vreselijk plakkerig en een duik in de Straat van Hormoz lost dat niet op. Vandaag toch wel zo'n 70 km gefietst; dat is helemaal niet slecht. Ik voel m'n beenspieren en m'n kont. Ik moet duidelijk weer fietsconditie opdoen. Dat komt wel weer. Mijn planning -kuch- was dat ik Bandar-e-Abbas overmorgen zou verlaten om naar Kerman te gaan, maar zoals ik het nu zie vertrek ik morgenmiddag. Uitchecken hoeft pas uiterlijk 2 uur pm, dus dat is mooi. Dit hotel heet internet te hebben. Er staat beneden wel een pc, maar naar gmail toe is teveel gevraagd. Heb ik een beetje de pest over in. Morgen reizen, overmorgen in Kerman en dan is het vrijdag en dan mag er van de regering niet worden geïnternet. Ik ga morgenochtend nog wel even op zoek naar dat internetcafé wat verderop zou zitten.
donderdag 12 februari 2009, Kerman
Naar internetcafé op zoek gegaan en gevonden, met goede verbinding.
Nog even naar een markt gelopen en daar flink wat vrouwen gezien. Nou is dat op zich niet zo bijzonder maar wel hun kledij. Die is fleurig en gekleurd. Veel vrouwen dragen een zogenoemde burqa, dat is een soort Darth Vader-achtig masker.
Rond kwart over 12 was ik bij de busterminal. Vertrek was rond 13 uur en aankomst in Kerman, 475 km verder, 1735 meter hoger en 20 graden kouder, ongeveer kwart over 8. Onderweg nog een keer aangehouden, de bus dan, en half leeggehaald door de politie op zoek naar smokkelwaar, begreep ik.
Na wat gezoek in Kerman Omid Inn gevonden; alleen Farsi aan de buitenkant, ik was er al een keertje langsgereden. Als je hier, of waar dan ook in Iran fietst wordt er heel veel naar je getoeterd en de raampjes naar beneden en gevraagd waar je vandaan komt. Erg leuk!
vrijdag 13 februari 2009, Kerman
Omdat het vrijdag is is er heel veel gesloten. Ik heb al wel een coffeenet (zo heten internetcafé's in Iran) gespot, hier dichtbij. Nog een rondje stad gedaan, gekeken waar ik kan wisselen morgen, waar de bazaar is, dat soort dingen.
Vanmiddag ook de foto's gereorganiseerd. Basis is de pc en backup de usb-stick èn ik verwijder ze niet van de sd-kaartjes. Nou, dan kan er in theorie niet zo heel veel meer mis gaan, toch?
Rond 18.00 uur had ik honger, overdag niet wild veel gegeten.
Verderop in de straat zit een soort toeristisch gebeuren, althans zo heet het. Boven zitten allemaal speeldingen voor kinderen, games, ballenbak etc. een verdieping of 4 vol, maar ook een café. Beneden zat een soort McDonald's. Ik er naar toe en bestelde aan de balie een hamburger en een french fries. Een hoop gegiechel want geen van de meiden bleek Engels te spreken. Ik wees e.e.a. op het bord, waar het ook in het Engels stond, vandaar dat ik het ook in het Engels bestelde.... Tegelijkertijd kwam er een dame naar beneden die wel Engels sprak en binnen de kortste keren hadden we een gesprek over gelukkig zijn in Iran en dat dat volgens haar niet kan en dat ze weg wil uit Iran etc.
zaterdag 14 februari 2009, Kerman
Afscheid genomen van Mat en Oréol, een Franse, respectievelijk Spaanse fietser die ik een paar dagen geleden hier had ontmoet. Zij trekken vandaag verder richting Yazd, ondermeer naar Silk Road Hotel...
Daarna geld gewisseld. Morgen wil ik richting Bam fietsen. Hierna ben ik naar de bazaar gegaan; een gemoedelijke sfeer hangt daar, het is klein, relatief dan, met een lengte van 1 kilometer, maar het is vrijwel overal 1 rechte streep richting Jameh Moskee, waar ik ook nog even ben geweest; is heel mooi! Door bazaar teruggelopen en even terug naar het hotel en daar nogmaals afscheid genomen van de fietsers die nog niet bleken te zijn vertrokken. Nescafé gekocht en natuurlijk een bakkie genomen. Daarna naar internetcafé.
De Kerman National Library bezocht, mooi van binnen en van buiten. Zelfs in de bibliotheek is een mannen- en vrouwensectie....
Na een bakkie koffie in het hotel de stad weer ingelopen en weer bij de bazar uitgekomen. Een hele tijd gepraat met een paar jongens die ook al graag Iran willen verlaten. Over van alles en nog wat gehad, het regime, Ahmedinedjad, etc.
Morgen op de fiets richting Bam. Wie had dat ooit kunnen denken!
15 februari 2009, nabij Ney Bid
Ineke, van harte gefeliciteerd!
Zo, de kop is er af.... Rond half 10 gaan fietsen. Het was vandaag mijn eerste (serieuze) fietsdag sinds lang tijd. Het viel niet tegen. Weg richting Bam redelijk snel gevonden. Geen bijzondere route, heel veel bergen en veel, heel veel zand. Diverse keren even gestopt, Tussen de middag ergens een paar cola en een zak chips naar binnen gewerkt. Het ging redelijk veel omhoog, maar ongeveer 10 kilometer voor Ney Bid ging het een beetje naar beneden, dat scheelt toch behoorlijk. Onderweg nog een keer thee gekregen van een bijzonder vervoer begeleider noem ik het maar even. Die had bij Holland nog de associatie met Johan Cruijff, hij was dan ook van ongeveer mijn leeftijd....
Veel getoeter en gezwaai onderweg, 1 of 2 asbakken die rakelings langs kwamen of met die verdomd harde hoorns toeterden. Je schrikt je een hartverzakking. Ik heb vandaag een heerlijk dag gehad en ik moet zeggen dat ik me ook erg gelukkig voel. Ik ben een uitermate bevoorrecht mens dat ik dit allemaal kan en mag doen...
Ney Bid is niet meer dan een parkeerplaats met toiletten, een paar shops en een hele hoop mannen die noten en dat soort spul verkopen en aan de andere kant van de weg staan nog wat gebouwen waarvan ik vermoed dat er mensen wonen. Er is geen hotel of iets dergelijks en steden of dorpen waar deze wel zijn zijn te ver weg. Ik heb besloten (en ook geen andere keus dan) te gaan wildkamperen. Ik was in Ney Bid rond 4 uur en ik heb gewacht tot 17.30 uur en ben toen naar een plek gefietst die me wel geschikt leek. Ik had met diverse mensen staan praten en toen ik de verkeerde kant op reed, namelijk niet in de richting van Bam maar naar mijn slaapplaats kwamen een paar mannen me achterna in de auto om mij de juiste weg naar Bam te wijzen. Tent opgezet op ongeveer een halve kilometer van de weg en het was net donker (en het was er erg donker...) toen alles stond... Geweldig!
maandag 16 februari 2009, Bam
Gisteren rond acht uur gaan liggen. Paar keer wakker geworden van geluiden, maar verder geslapen als een blok, rond 5 uur even wakker geweest en om 10 over zeven weer. Toen was het licht en begon de temperatuur op te lopen, vannacht 1 keer gekeken en toen was het 3 graden, in de tent.... Spullen ingepakt, tent afgebroken en eerst maar eens een paar bakkies thee gaan drinken in Ney Bid. Om 8.40 uur vertrokken en het ging snel! Na een uur stond er 33,2 km op de teller. Tussendoor een paar keer gestopt om een paar petit beurres te eten en wat te drinken. Om ongeveer kwart over 12, 105 km verder, reed ik Bam in. Ik heb nog nooit zo snel gereden.
Het was even zoeken naar Akbar's Guest House. Bam is -mij- bekend van de aardbeving die hier heeft huisgehouden op 26 december 2003. De Arg (ommuurde citadel), tot die tijd één van de belangrijkste toeristentrekkers van Iran, is toen nagenoeg geheel verwoest en een groot deel van de stad is plat gegaan. 6.8 op de schaal van Richter is niet gering. De Arg heeft er, is mij verteld, meer dan 2300 jaar zonder verwoesting gestaan... Bijna 40.000 mensen kwamen om. Meneer Akbar vertelde me dat men met 400-500 mensen per dag aan het werk zijn de Arg te restaureren. Als je de stad in rijdt zie je enorm veel gebouwen waar aan gewerkt wordt, ik zag een straat waar aan weerszijden een meter of 300 splinternieuwe gebouwen is opgetrokken. Veel gebouwen zien er nog verschrikkelijk uit; er moet hier nog héél veel gebeuren. Wat een drama heeft zich hier afgespeeld!
Onderweg, in de stad kreeg ik van een vrouw een sinaasappel en toen ik even later brood wilde kopen mocht ik dat niet afrekenen, 3 keer gevraagd, geweldig!
Thee gedronken in het guesthouse met meneer Akbar, een aardige man, kamer is zeer basic. Aan het eind van de middag even de stad in geweest. De vernieling van/in de stad moet echt ongelooflijk zijn geweest. Er wordt/is al veel herbouwd, maar even goed.... Veel bedrijven opereren uit containers. Ik begreep van meneer Akbar dat dat binnenkort over moet zijn, want de nieuwe gebouwen die ik hiervoor beschreef (met die 300 meter) dat is de nieuwe bazar en die gaat snel open...
dinsdag 17 februari 2009, Bam
Ik ben vanochtend naar de Arg geweest. Die is zowat met de grond gelijk gemaakt met de aardbeving. Maar er wordt heel hard gewerkt aan de renovatie ervan. Verder nog een beetje door de stad gelopen. Overal wordt gebouwd.....
woensdag 18 februari 2009, Bam
Vanmorgen een hele tijd zitten praten met meneer Akbar, over van alles en nog wat. Later kwam Xiaolei, een 36-jarige Chinese vrouw uit Bejing, er ook bij zitten. Meneer Akabar heeft ons naar de begraafplaats gereden en daar het nodige laten zien, veel graven met hele gezinnen, behoorlijk indrukwekkend. Daarna terug naar Akbar Guesthouse. Ik gaf aan dat ik naar Jameh Moskee ging en Xiaolei gaf aan mee te willen. Daar aangekomen werden we aangesproken door een Iraniër, hij heeft ons meegenomen naar het huis van zijn broer, we kregen gebakken eieren met brood, thee en dadels voorgeschoteld. Lekker, en gezellig, maar aan de man zat toch wel een steekje los, maar goed, verder ongevaarlijk. Hij heeft ons naar Akbar Guesthouse teruggebracht. Daarna we naar Arg-e Bam gegaan, vlak voordat de zon onder ging.
donderdag 19 februari 2009, Bam
Groot deel van de dag gepraat met Mohammed, zoon van meneer Akbar, en meneer Akbar zelf. Later op de dag nog een nieuwe gast, Constantin, een Oostenrijker.
Morgenochtend vroeg op. Het is de laatste dag van mijn Iraanse visum, dus ik moet morgen Iran verlaten. De laatste 2 weken heb ik me hier goed vermaakt, in Iran. Ik vind het een prachtig land, er is verschrikkelijk veel te zien, veel meer dan je in een paar maanden kunt zien. Ik zal met enige weemoed afscheid nemen van Iran. Op naar Pakistan!!!
vrijdag 20 februari 2009, Taftan, Pakistan
Vanochtend om kwart over 5 op. Goed geslapen. Bakkie koffie gezet, tanden gepoetst, spullen gepakt en vertrokken. Om 6 uur bij de bushalte. Eerst de fout gemaakt Mirjaveh als bestemming te noemen, daarna het maar op Zahedan gehouden. Na een uur of 4, zo rond 12 uur was ik in Zahedan. In de Lonely Planet stond dat er bussen en minibussen zouden rijden. Niets van dat alles, alleen taxi's/ savari's. Het is van Zahedan nog iets van 90 kilometer naar de grens. Daar was ik een klein anderhalf uur later.
Eerst een stempel gehaald bij de Iraanse grenspost, er wordt even geroepen dat er een toerist aankomt en dan mag je voor. Ik verlaat Iran op de laatste dag dat mijn visum geldig is.
Dan door naar de Pakistaanse grenspost, formuliertje invullen, visum wordt gecheckt, er wordt een foto van mijn hoofd gemaakt en ik sta in Pakistan! Er is al twee keer “Welcome to Pakistan!” geroepen.
Dan nog één horde: Customs. Een streng ogende meneer, rokend, achter een tafeltje, alleen in een vrij grote ruimte, met een groot boek voor zich. De as van zijn sigaret gaat niet in de asbak die op zijn tafel staat maar op de grond. Hij tuurt een tijdje naar mijn paspoort en vraagt: “Jakob Pieter?”. Ik bevestig het, het is zo. Hij noteert wat in zijn grote boek en bladert nog wat in mijn paspoort, bestudeert nauwgezet de stempels en dergelijke die er in staan en geeft hem na een minuut of 5 aan mij terug. Hij geeft mij een hand en zegt: ¨Goodbye”.
Ik stap op de fiets en meteen beginnen mensen te roepen en te gebaren dat ik aan de andere kant van de weg moet gaan rijden. Nou, dat doe ik dan ook maar. Even later ben ik in Taftan, een nogal stoffig plaatsje, zoals de hele omgeving hier, en eigenlijk al vanaf Bam was het één grote zandbak en nogal eentonig. Ik vind het niet erg hier niet te hebben gefietst.
In het centrum van Taftan vind ik snel een gelegenheid dat door gaat voor hotel, het is buitengewoon basaal, nou ja, wat heeft een mens meer nodig? En wat kun/mag je verwachten voor 200 rupees, omgerekend 1,90 euro?
De verdere route naar Quetta schijnt zoals de route van vandaag te zijn, door het droge en dorre Balochistan. Morgen verder naar Quetta.
Sinds ik in Pakistan ben heb ik nog geen vrouw gezien, alleen maar mannen; qua kledij zijn deze echt heel erg verschillend van die in Iran. Daar lopen wel wat Balochi's rond in hun slobberbroeken, maar hier loopt iedereen daarin. Ik als enige niet. Totnutoe vind ik de Pakistani's erg aardig. Mijn fiets is beneden in een bakkerij gestald. 'Very safe', zo is mij verzekerd.
zaterdag 21 februari 2009, Quetta
Zo! Dit was me het dagje wel.... Vanochtend de eerste keer rond 6 uur wakker. Uiteindelijk er om 8 uur uit, achteraf bleek het toen al 9 uur te zijn. Op m'n gemak koffie gezet, aangekleed en spullen gepakt. Er werd op een gegeven moment op de deur geklopt en dat was een man van het hotel die vertelde dat de bus naar Quetta om 11.00 uur zou vertrekken. Ik heb m'n koffie opgedronken en ben naar beneden gegaan en heb een ontbijtje, een soort pannekoek die enigszins zoet smaakt gegeten, was lekker. Met thee, ieuw! Het is meer een vermoeden van thee, heel zoet, met heel veel melk en flink heet. Alles wordt dus tegelijkertijd gebrouwen.
Daarna naar iets verderop in de straat gegaan, vanwaar de bussen vertrekken. De bus naar Quetta was snel gevonden. Met de 'bumpy ride' (Lonely Planet) vond ik het wel meevallen. Onderweg kwamen we kruipende zandduinen tegen die soms de helft van de weg al hadden overgenomen. Ik heb ook kamelen of dromedarissen, ik weet nog steeds het verschil niet, gezien. Na ongeveer de helft van de rit, 300 kilometer werd de weg heel slecht, soms leek het wel of er geen weg was, alleen maar zand. Het werd dus alsnog bumpy! De bus heeft een claxon, hoorn, meertonig, waarmee hij iedereen van de weg al probeert te blèren, het is een ongelooflijk hard geluid en gas terug nemen doet hij alleen als er ècht gevaar dreigt. Bij een politie checkpoint word ik uit de bus gehaald en moet een aantal vragen in een groot boek beantwoorden, naam, paspoortnummer enzusenzoenditendat. Een hele tijd rijdt de bus evenwijdig aan de grens met Afghanistan, ik zie op de kaart de namen van de provincies Helmand en Kandahar. Raar idee dat Nederlandse soldaten op een kleine (relatief dan) afstand van mij verwijderd zijn. Dan dendert de bus de bergen in en negeneneenhalf uur na vertrek uit Taftan komen we aan in Quetta. Ik ben 'shaken, not stirred' en erg blij dat ik de bus uit kan. Fiets opgetuigd en richting centrum gegaan. De eerste 2 hotels zijn vol en de derde heeft een kamer voor mij.
Terwijl ik deze update in het hotel aan het tikken ben valt de electriciteit uit en even later verschijnt 2 man sterk politie in mijn kamer, men stelt mij allerlei vragen.
Welcome to Pakistan!
