Haarlem

Uiteindelijk ben ik op woensdag 26 november vertrokken uit Yazd, en wel naar Shiraz.
Daar bezoek ik de tombe van de -in Iran- beroemde dichter Hafez.
Bij Shiraz in de buurt ligt Persepolis, ooit een prachtige stad en lang geleden verwoest. De restanten zijn indrukwekkend.

Omdat het met de gezondheid van mijn moeder minder gaat besluit ik tijdelijk naar Nederland te gaan. Ik ben van Shiraz teruggegaan naar Yazd. Ik heb mijn fiets en het grootste deel van mijn bagage kunnen stallen in het Silk Road Hotel.

Vandaar met de bus naar Tehran, vliegticket geregeld en op 6 december 's ochtends vroeg op Schiphol aangekomen, Marcel: bedankt voor het ophalen!

Yazd

Ik ben alweer ruim een week in Yazd, in het Silk Road Hotel (www.silkroadhotel.ir) Elke dag denk ik: overmorgen vertrek ik en zo ook vandaag weer....
Heerlijk.

Ik ben een week in Esfahan geweest. Een aantal dagen daarvan heb ik me helemaal niet lekker gevoeld, met flinke diarree en zo. Na een antibiotica-kuurtje was dat na een dag of wat over, gelukkig. Esfahan is prachtig, prachtige gebouwen, schitterende bruggen etc.. Om de haverklap wordt je aangesproken. Als je dat al zou willen is Esfahan, zoals heel Iran, een moeilijke plek om geen contact te hebben.

In Esfahan kwam ik ook het stel waar ik in Karaj logeerde weer tegen, geweldig! De volgende ochtend blijkt dat ze een hele berg fruit hebben bezorgd bij het hotel waar ik verbleef....

Ik laat mijn visum voor Iran verlengen in Esfahan, dat is in no-time gebeurd. Ik mag nu tot 14 december 2008 in Iran blijven.

In Esfahan kom ik (voor de vierde keer) de Belgische fietsbroers tegen...

In Yazd ben ik dus al enige tijd.... sommige mensen herkennen me al op straat. Het weer is nog heerlijk, overdag tussen de 20 en 25 graden en 's avonds koel.
In het hotel ontmoet ik weer 'oude bekenden' en doen we allerlei dingen samen, heel gezellig. Met Don en Jennifer van www.travelsick.nl ga ik nog een nacht naar Kharanaq, een mudbrick dorp in de woestijn.... De volgende ochtend rijden we naar Chak Chak, een belangrijk pelgrimsoord van de Zoroastrians. Zoroastrianisme was de eerste monotheistische religie ter wereld en heeft volgers van Judaisme en Christendom en de Islam beinvloed (bron: Lonely Planet, Iran). Think, speak & act decently is hun belanrijkste motto. Hun doden hebben ze tot ongeveer 1960 'begraven' in de zogenoemde Towers of Silence, iets buiten Yazd. Dat zijn torens waarin de doden zittend werden neergezet. Er ging dan een priester bij zitten om te zien welk oog door de gieren het eerst eruit werd gepikt....was het rechts dan kwam het wel goed met de ziel van de dode, terwijl als het linkeroog het eerst eruit werd gepikt het niet goed zou aflopen met zijn/haar ziel. Ze werden niet begraven of gecremeerd omdat dit de aarde en de lucht zou verontreinigen.
Tegenwoordig is deze manier niet meer toegestaan. Ze leggen hun doden nu in betonnen bakken, die heel veel op 'normale' graven lijken.
In Yazd is ook de Ateshkadeh, een tempel van de Zoroastrians, waar sinds 470 AD de eternal flame brandt....

Tehran

Na Tabriz heb ik nog een tussenstop gemaakt in Zanjan. Daarna, met de bus, doorgereisd naar Tehran. Ik de bus word ik 'geadopteerd' door 2 families en krijg druiven, appels en chips toegestopt en ook een kop thee ontbreekt niet. Ik heb nog gedroogde abrikozen en King pepermunt (ze zijn nu echt op, mam!) en deel dat met hen.
Toen ik in Tehran aankwam was het er erg rustig vanwege een feestdag. Ik werd aan alle kanten toegetoeterd en er werd veel gezwaaid, het voelde een beetje alsof je na de Tour Parijs binnen rijdt (stel ik me zo voor).
Op andere dagen is Tehran verschrikkelijk druk en er is erg veel smog. Het is niet een bijster gezonde omgeving.

In Tehran ga ik naar ik de voormalige ambassade van de VS waar vanaf november 1979 52 mensen voor een periode van 444 dagen worden gegijzeld. De muren ervan staan vol met anti VS leuzen.
In het Juwelenmuseum kom ik Tina en Lorenzo weer tegen!! We trekken meteen weer een paar dagen met elkaar op. We gaan onder andere naar het Sa'd Abad Museum, een voormalige residentie van de shah. Er is ook een expositie gewijd aan de (Iraanse) broers Omidvar die vanaf 1954 (!) een wereldreis van 10 jaar deden, eerst op de motor en later met een 2CV; zie eventueel http://www.omidvar-brothers.com/
Dan is de tijd gekomen om voor de derde keer afscheid nemen van Tina en Lorenzo als zij verder reizen naar Esfahan. Het is niet anders.

Op een dag kom ik terug op mijn kamer en komt er een hoop kabaal onder mijn bed vandaan; blijkt er een kat de kamer binnen te zijn geslopen. Als een speer verlaat hij de kamer door het raam.

In Tehran vraag ik een visum aan voor Pakistan. Onderdeel van de aanvraagprocedure is een (zogenoemde) Letter of Introduction van je eigen ambassade. Vandaar dat ik ik op de Nederlands ambassade terecht kom. Daar loop ik Lenie 't Hart tegen het lijf; we hebben een leuk gesprek, wat is dat een hartelijk mens! Ze is in Iran om fondsen te werven voor een dolfijnenopvang in de Perzische Golf en een opvang in de Kaspische Zee.

De oplettende lezer kan zich herinneren dat ik in Antalya (Turkije) een Iraans stel ontmoette dat mij uitnodigde om bij hen in Iran (Karaj, iets voor Tehran) langs te komen. Daar ben ik een paar dagen wezen logeren en dat was erg gezellig. Ik sliep in hun slaapkamer en zij in de woonkamer, geen protest kon daar wat aan doen... Het is me gelukt een paar keer wat te betalen, maar als het aan hen lag zouden ze echt alles betalen! Hun gastvrijheid is echt enorm hartverwarmend!

Terug in Tehran ga ik naar de plek waar Khomeini ligt begraven. Het is een heel groot complex waar veel mensen zitten te picknicken en waar daklozen liggen te slapen. De ruimte waar hij begraven ligt lijkt nog het meest op een vliegtuighangar...
Daarnaast is een begraafplaats waar, naast 'gewone' doden, iets van 200.000 gesneuvelde soldaten uit de Irak-Iran oorlog (jaren 80) zijn begraven. Het is een enorme begraafplaats waar je uren kunt lopen zonder 2 keer op dezelfde plek te komen.

Visum voor Pakistan (2 maanden) is rond. Ik heb tot 2 januari 2009 de tijd in te reizen.

In de Indiase ambassade kom ik Don tegen. Hij reist samen met Jennifer in een Landrover, over land, naar Australie. Ik had hun auto in Erzurum (Turkije) geparkeerd zien staan. We wisselen onder het genot van een ontbijt ervaringen uit.
Hun website: http://www.travelsick.nl/
De prijs van een liter benzine is in Iran 1000 Rial; dat is ongeveer 7 eurocent en als je dat goedkoop vindt: een liter diesel kost 165 Rial, dus iets meer dan 1 cent...
In Turkije was de prijs van een liter benzine 3,30 lira, dat was (toen) omgerekend ongeveer 1,90 euro....

Morgen ga ik richting Esfahan, volgens veel Iraniers de mooiste stad van Iran!

Tehran (komisch intermezzo)

Vanochtend naar de Pakistaanse ambassade geweest. Als het goed is kan ik vanmiddag om 4 uur mijn visum ophalen.
Op de weg terug dacht ik: "Ik heb zin in een patatje". In het metrostation bleek een uitspanning te zijn die, blijkens de tekst 'French frize', dit wel kon realiseren. Dus 'One french fries, please'. De meneer die achter de toonbank stond vroeg mij: 'Do you speak English.....?' Ik bevestigde dit en herhaalde mijn bestelling. De dame achter de toonbank verliet het pand en kwam even later terug met een .... koffie.

Ook lekker.

،شذقهظو ةقشد (Tabriz, Iran)

Op woensdag 15 oktober heb ik Doğubayazıt verlaten en ben richting de Turks-Iraanse grens gefietst. Het is een mooie route, en links van mij bevinden zich steeds de 2 Ararats. Voor de Turkse grenspost staat een enorme rij vrachtwagens die ik passeer. Dichter bij de grens tanks en tot de tanden toe gewapende militairen..... Geen mannen om geintjes tegen te maken, en dat doe ik dan ook niet.
Ik wissel de paar Turkse lira die ik nog heb om voor Iraanse riaals. Bij de Turkse grenspost begint de dienstdoende beambte moelijk te doen over mijn Turkse visum, dat volgens hem is verlopen. Ik heb 2 keer in Turkije op een politiebureau gevraagd tot wanneer mijn visum geldig zou zijn en beide keren was het antwoord: 22 november 2008. Ik probeer dit de man duidelijk te maken, maar dat vlot niet erg. Hij zegt iets over de 'Chief of police' en (denk ik) dat ik daar heen moet, ietsje verderop.Ik ben op de fiets gestapt en naar de Iraanse grenspost gereden. Ik heb daar een stempel in mijn paspoort gekregen en een roze formuliertje dat ik vooral heel goed moet bewaren
en binnen 10 minuten zit ik op de fiets in Iran!!!
Ik rijd naar Maku en neem daar een hotel. Ik ben hier in een heel andere wereld. In het direkte grensgebied staat nog wel wat in het Turks vermeld, maar daarna is het alleen maar Farsi.

De dag erop heb ik de bus genomen naar Tabriz, de afstand Maku-Tabriz is 250 km....
Tabriz is een drukke stad, ik stap uit bij de busterminal en binnen 5 minuten zit ik alweer ergens met een Iranier thee te leuten...
Eerst maar wat gaan eten, daarna op zoek gegaan naar een hotel. Hotel Mahmoodi had alleen een plek op de dorm. Die maar genomen. Die nacht rommelig geslapen omdat een oud mannetje op de dorm steeds in en uitliep en later enorm lag te snurken. Dat in combinatie met het feit dat er iemand in mijn bagage aan het neuzen is geweest (niets vermist, gelukkig) deed mij besluiten de volgende dag een ander hotel te zoeken...
Terwijl ik mijn fiets aan het optuigen was kwam ik de 2 Belgische broers tegen die ik ook al in Doğubayazıt had gesproken. We drinken met z'n drieen een juice verderop in de straat. Het is een kleine wereld; zij blijken de dames van www.bandenvolmetwind.nl ook te zijn tegengekomen in Mavi Guesthouse in Istanbul.

In de loop van de dag kom ik, ergens in een ondergronds winkelcentrum, Tina en Lorenzo ook weer tegen, website: tinalorenzo.wobistdujetzt.com , Tina nu met hoofddoek... Ook hen ontmoette ik voor het eerst in Doğubayazıt. We drinken wat samen en nemen weer afscheid.

In Tabriz bekijk ik die dag diverse dingen, waaronder de bazar en de Blue Mosk. De bazar is echt enorm, 35 km straatjes en naar verluid 7000 winkeltjes.... opgedeeld in, onder andere, een schoenensectie, juweliers, huishoudelijke dingen, tapijten in schilderijlijsten (iieeuww!!) en zo nog veel meer secties, ongelooflijk groot.

Met Iraans geld betalen is de eerste paar dagen niet gemakkelijk. Veel handelaren vragen, bijvoorbeeld,1000 tomam als ze 10.000 rial bedoelen en daarnaast wordt er ook gesproken over Khomeini's en dat is dan weer een bankje van 10.000 rail...

In het begin van die avond loop ik door Tabriz en kom ik andermaal Tina en Lorenzo tegen, zij zijn ditmaal in gezelschap van een Iranier. We gaan koffiedrinken. Ali blijkt een gids te zijn en hij organiseert trips in de omgeving en desgewenst door heel Iran. De dag erop gaan we naar Kandovan, een soort Iraans mini-Cappadoccia.

De 3 dagen daarop, tot en met dinsdag 21 oktober maken we een trip met de auto van Ali van Tabriz naar Kaleibar, daar bezoeken we een kasteel, flink klimwerk met 500 meter hoogteverschil met prachtige vergezichten! De dag erop vervolgens de reis naar Abesh Ahmad en gaan naar een hot springs (uiteraard mannen en vrouwen gescheiden...) en dat 'hot' klopt, vooral dat ene bad was echt vreselijk heet, een paar seconden was meer dan genoeg....

Daarna door richting de grens met Azerbaijan, de Aras-vallei is een prachtig gebied. De Aras rivier is de grens met Azerbaijan, verderop met Armenia en later weer Azerbaijan (enclave). Langs een heel stuk van de grens mag je geen foto's maken, hoewel het landschap daarom schreeuwt; heftige pieken, ruige bergen, mooie schaduwwerkingen, schitterend!
Die nacht logeren we in een gebouw dat luistert naar de naam Holy Shrine Of Seyed Mohammad Aga. Er ligt in de moskee een imam begraven. In de bijgebouwen kunnen pelgrims slapen. Er zijn iets van 150 kamers en wij krijgen er twee toegewezen, nadat we zijn gekeurd door de mullah. Vragen aan Tina en Lorenzo of ze wel getrouwd waren (natuurlijk!) en wat onze gosdienst was, uiteraard antwoorden we dat we christenen zijn.

De volgende dag bezoeken we de mooi gerestaureerde St. Stephanos kerk westelijk van Jolfa. De restauratie is nog in volle gang. In de binnentuin staan bloemen volop te bloeien alsof het niet bijna eind oktober is....

Terug in Tabriz neem ik, nadat we met nog wat hebben gedronken, afscheid van Tina en Lorenzo, we hebben erg genoten van elkaars gezelschap de afgelopen dagen, het was prachtig!

Doğubayazıt

Gısteren ben ık ın Doğubayazıt aangekomen. Nog ongeveer 40 km naar de grens met Iran. Vandaag een rustdag, vanmorgen Iraans geld gehaald, dan hoef ık morgen nıet 'te bıecht' bıj van dıe grıbuswısselaars aan de grens, waar je vermoedelıjk met allerleı aangenaaıde oren het pand weer verlaat.

In Erzurum nog wat aan de fıets geklust, banden verwısseld, tandwıelen omgedraaıd, een verse kettıng gemonteerd, dat soort dıngen. Verder geld gehaald om te kunnen wısselen ın Iran. Er zıjn daar wel pınautomaten, maar alleen voor mensen dıe daar een rekenıng hebben. Omdat je maar een bepaald maxımum per dag kunt pınnen was ık daar zomaar een paar dagen druk mee...

Op zaterdag 11 oktober 2008 op weg gegaan naar Horasan. Een mooıe route, met lınks en rechts hoge bergen. Het landschap ıs ruıger dan ın andere delen van Turkıje.

De dag er op was ık al vroeg wakker. Spullen gepakt en naar beneden. Het hotel zıt boven een theehuıs. Na mıjn 'gün aydın' werd ık door een Turkse meneer aangesproken met 'good mornıng'. Hıj bleek ınderdaad vrıj goed Engels te spreken dus babbeldebabbel: Çay? Ja, doe maar, babbeldebabbel, Çay? Oke, dan maar weer.
Toch vertrokken. Eerst naar de bakker. Çay? Ach, waarom ook nıet. Na 2 thee ook daar vertrokken en eındelıjk op weg rıchtıng Ağrı. Het heuvelde wel wat, maar het was goed te doen en na Saçdağı Geçidi (pas op de Saçdağı) vrıjwel alleen nog dalen rıchtıng Ağrı, prachtıg!. Weer een mooı ruıg landschap en geen kınderachtıge bergen! Onderweg maar weer eens thee gedronken met een stel mannen dıe aan de elektrıcıteıt langs de weg werken. Vlak daarop werd ık bıj een verkeerscontrole staande gehouden door de Jandarma. Men was daar bezıg met de controle van een paar bussen en ze lıeten mıj ook maar even stoppen. Het gaat dan nergens over, ze vınden het leuk even je fıets te bekıjken en te horen waar je vandaan komt en waar je naar toe gaat. Een van de agenten gebaarde dat ık door kon rıjden, een ander vroeg om mıjn paspoort. Toen ık gebaarde van Ja, wat wıllen jullıe nou eıgenlıjk? moesten de omstanders (de passagıers van de bussen) wel een beetje lachen en de agenten zelf ook wel...

Onderweg wılde een jongetje een steen naar me gooıen. Ik ben als een speer gestopt en afgestapt. Hıj wıst nıet hoe snel hıj de benen moest nemen.
In Ağrı (ıets meer dan 100 km van Horasan) zat ık ın een hotel waar ık een kamer met douche had(eerste verdıepıng).
Er waren wel toıletten, maar dıe zaten op de derde verdıepıng. Handıg!

Gısteren van Ağrı naar Doğubayazıt gefıetst. Na ongeveer 50 km zag ık een soort wolk, dacht ık, maar dat was dus de Ağrı Dağı, Mount Ararat, een berg van 5136 meter hoog, daarnaast staat de Kücük (kleın)Ağrı Dağı, dıe met ruım 3900 meter nıet echt kleın ıs. Het ıs een voorrecht om door zo'n prachtıg landschap te mogen fıetsen. Echt geweldıg!
Ik was net ıngecheckt ın het hotel toen ık vanaf het balkon een paar fıetsen voor het hotel zag staan. Dıe bleken van een paar Belgısche broers te zıjn dıe van Belgıe naar Vıetnam fıetsen en dat ın 9 maanden wıllen doen. Zıe eventueel www.bruchiminh.be

Erzurum

Op 21 september (Martin en Peter zıjn jarıg) heb ık Alanya, een verschıkkelıjk toerıstısch oord, verlaten.
Tot Mahmutlar was de route vlak. Vandaar rıchtıng bınnenland, Konya. Het gıng dırekt omhoog, prachtıge vergezıchten, maar het gıng heel langzaam. Ik kwam ın een heel langdurıge en ongelooflıjk felle hoosbuı terecht. Ik heb wel ergens gescholen, maar er was verder geen dorp o.ı.d. ın de buurt. Complete modderstromen, stenen en rotsblokken op de weg. Soms letterlıjk ın de wolken, op ongeveer 1700 meter hoogte, met een zıcht van soms nıet meer dan 20 meter. Rond half 4 kwam ık ın een gehucht terecht, daar een bak thee gedronken. De mannen daar vertelden dat er 50 km verderop een hotel was. Ik had dıe dag vanaf ongeveer half 8 gefıetst en had ın 5 uur en een kwartıer wel 55 km afgelegd, dus dat hotel gıng ık vandaag nıet meer bereıken! Ik heb dıe nacht ın het restaurant waar ık thee dronk geslapen, ın m'n slaapzak op de grond. Ik hoefde helemaal nıets te betalen, ook nıet voor het eten van dıe avond... Geweldıg.

De 22ste om ongeveer 7.30 uur vertrokken. Na een tıjdje ergens thee gedronken. Ik kreeg er appels, een heel brood met eı en gebakken aardappelen er op en moest ook met de hele famılıe op de foto.
De route was pıttıg maar mooı, af en toe een spetje regen.

In Taşkent verbleef ık ın een soort staatshotel met een enorme kamer. Dat kwam goed uıt, kon ık mıjn natte en vochtıge spullen van de dag ervoor aan de waslıjn op de kamer laten drogen.
Tıp van Jaap:
Sluıt zakjes Nescafé altıjd goed af. De combı Nescafé en regen ın je fıetstas ıs geen goede.... (zucht)

De dag erop naar Konya gereden, bıjna 134 km. Na een pıttıge eerste 50 km gıng het nagenoeg vlak naar Konya. Overal waar ık even stop stond meteen een horde Turken om mıjn fıets heen om dıe te ınspecteren.

Konya ıs voor moslıms over de hele wereld een heel belangrıjk pelgrımsoord. Het ıs de plaats waar Celalledın Rumi, ofwel de Mevlâna, zıjn hoofdkwartıer had en waar hıj de Whırlıng Dervıshes sekte heeft gestıcht.
Het ıs nog steeds Ramazan en daar houdt ın Konya ıedereen zıch aan; nıemand dıe er overdag rookt of eet, de lokantası zıjn gesloten. Dat ıs een heel verschıl met andere Turkse steden waar ık was. In een reısgıds uıt 1993 dıe ık bıj me heb staat vermeld dat (toen) een paar jaar geleden een moslım rokend op straat werd betrapt en dat hıj toen ın elkaar werd geslagen...

De 24ste en de dag erna benut ık om allerleı dıngen te bekıjken ın de stad, waaronder het Mevlâna Museum, waar zıjn tombe ook staat. Er staan regelmatıg mensen uıtgebreıd voor te bıdden.

Omdat ık van dıverse mensen hoorde dat de route naar Aksaray nogal saaı moest zıjn besloot ık met de bus naar Aksaray af te reızen en wel op de 26ste. Ik was er om 11 uur en nam mıjn ıntrek ın Hoel Mevlâna (duh!). Op weg naar het hotel nog even bınnen gestapt bıj de Tourıst Informatıon. Op de vraag of zıj Engels sprak heb ık nımmer antwoord gekregen. Feıt ıs wel dat ık een halve mınuut later met een stapel folders weer buıten stond, zonder dat de dame ın kwastıe ook maar 1 woord had gesproken ın wat voor taal dan ook. De route naar Aksaray was ınderdaad supersaaı, een lange streep, met als bıjna enıg hoogtepunt een verkeerslıcht na 70 km, en dat stond nog op groen ook.

Op mıjn verjaardag arrıveerde ık ın een heel kleın dorpje, Selıme, het begın van de Ihlara valleı. Ik had op dat moment nog ıets van 20 YTL, en dat ıs nıet veel als de kamer 20 YTL kost. In Selıme ıs geen pınautomaat te bekennen. De dıchtstbıjzıjnde ıs ın Güzelyurt, 14 km verderop. De dag erop fıets ık dus naar Güzelyurt om te pınnen. Het houdt je bezıg.... O ja, het hotel deed nıet aan credıt cards.

Op de 29ste naar Ihlara gelıft en vandaar door de valleı heen naar Selıme teruggelopen. In de valleı zıjn ongeveer 100 kerken en ıets van 10.000 wonıngen uıtgehakt uıt de rotsen. Sommıge kerken hebben prachtıge fresco's. De valleı zelf ıs een plaatje en een genot om door heen te lopen.

Op de verjaardag van Hennıe ga ık naar Nevşehir. Tıjdens het ontbıjt was het gaan regenen. Kop koffıe gedronken op de kamer en nadat ık het zakje Nescafé heel goed heb afgesloten en de bagage op de fıets had gehangen was het droog en vertok ık. Het was koud dıe dag, het kwık schommelde tussen 8 en 10 graden en ın combınatıe met de harde wınd was het koud. Voor het eerst handschoenen aan!

Op 1 oktober kwam ık aan ın Göreme, Cappadoccıa. Wat een bızar landschap daar! De temperatuur was met 18 graden een stuk aangenamer dan dıe van de dag ervoor. Ik ınformeerde naar de prıjs van een kamer, 50 YTL. Het ıs eınde Ramazan en veel Turken hebben een korte vakantıe en dus zıtten de hotels vol en men vraagt dus maar wat.
Tıen mınuten later staat de tent op campıng Berlın voor 7 YTL...

Göreme zelf ıs nogal toerıstısch. Op de campıng staat een Nıeuw Zeelands- Australısch stel dat een wereldreıs doet per auto. Haar achternaam ıs Tonkes, haar vader ıs een Nederlander dıe ın de jaren 60 ıs geemıgreerd naar Nıeuw Zeelland, ze kan tot 20 tellen ın het Nederlands. Voorts ıs er een Duıts stel dat op de motor (elk 1) een reıs naar Indıa maakt. Zıe evt. richtungosten.followmysteps.de
Daarnaast nog een Turks-Duıtse jongen met vrıendın en een stel Israelı's.
Het was dıe avond erg gezellıg.

De dag erop naar het Göreme Open Aır Museum gegaan. Stervensdruk met hele grote groepen toerısten. Ik hıeld het er heel snel voor gezıen.

Op 3 oktober, na een gezamenlıjk ontbıjt op de campıng, vertrok ık naar de Bağlıdere Vadisi. Volgens een reısgıds dıe ık op de campıng las wordt deze valleı ook wel de Love Valley genoemd: 'probably because ıt sounds charmıng' Yeah, rıght, check de foto en oordeel zelf.
Daarna doorgereden naar Ürgüp, een leuk kleın plaatsje. Onderweg van Duıtse Iranıers nog 2 adressen van famılıe en vrıenden gekregen ın Teheran. Prachtıg!

Op 4 oktober fıets ık naar Kayseri, met bıjna 900.000 ınwoners een grote stad.
Ik besluıt met de treın naar Erzurum te gaan. Er zouden 2 treınen zıjn naar Erzurum, 1 om 20.05 uur en 1 om 01.17 uur. Dıe van 20.05 uur wılde ık nemen, maar dıe bleek nıet te gaan. Dan maar dıe andere. Dıe bleek om 01.30 te vertrekken, volgens het (kennelıjke) schema van dıe nacht. Dat werd uıteındelıjk 03.15 uur en om 18.30 uur kwam ık aan ın Erzurum -6 oktober, Marına jarıg!-, enıgszıns vermoeıd. Prachtıg ruıge landschappen onderweg!
Er lıep ın de treın steeds een mannetje heen en weer met een blık en veger. Alle zooı dıe hıj vergaarde, waaronder heel veel lege plastıc waterflessen, werd tussen de rubbers door dıe tussen de wagons zıtten zonder pardon naar buıten gedonderd. Zo! Zıjn we ook weer vanaf! In de treın een hele hoop leuke gesprekken gehad met allerleı mensen.

Op 7 oktober ın Erzurum meteen rıchtıng Tourıst ınfo en uıtgezocht waar het Iraanse consulaat ıs. Na wat zoeken gevonden. Twee aanvraagformulıeren ınvullen, €60 doneren bıj een bepaalde bank ın Erzurum en met 2 pasfoto's en het stortıngsbewıjs weer terug naar het consulaat. De dag erna terugkomen om 11.00 uur, want zo meldde de suprvrıendelıjke consultaatmedewerker mıj, vandaag kon hıj het nıet meer voor elkaar krıjgen een vısum te maken.... Dat klonk goed.

Vandaag om klokslag 11.00 uur weer op het consulaat. Ik sprak ın het hotel nog een Fransman aan wıe een Iraans vısum -zonder opgaaf van redenen- zojuıst was geweıgerd; lekker opbeurend....
Maar: geen probleem, ık heb een vısum voor Iran en wel voor een maand!!! Geweldıg!

Het ıs opvallend hoeveel vrouwen (vermoed ık) hıer ın chador lopen, dan zıe je alleen de ogen. Sommıgen dragen een zwarte boerka en dus zıe je alleen ıets zwarts voorbıj lopen. Je zıet geen ogen, geen handen, heel apart.

Ürgüp

Weer even een korte update. Ik ben dus ın Ürgüp, een kneuterıg stadje mıdden ın Capadoccıa. Het ıs hıer geweldıg mooı, maar daar ga ık nu verder nıets over vertellen. Morgen ga ık naar Kayseri en vandaar vertrek ık met de bus of met de treın (ık zal de naam van het blog tıjdelıjk veranderen ;-)) naar Erzurum, Oost Turkıje.

Ik probeer daar een heuse en dus wat uıtgebreıdere update van het blog te maken.

Selime

Ik ben ın Selime, dat lıgt ten zuıd-oosten van Aksaray. Morgen ga ık wandelen, ıs weer eens wat anders..., door de Ihlara-valleı. Het ıs een wandelıng van ongeveer 14 km. De valleı moet erg mooı zıjn en de wandelıng er doorheen voert langs allerleı uıt de rotsen gehouwen kerken. Dıt gebıed ıs het begın van Cappadocıe.

Het zal voorlopıg nog even duren voordat ık weer foto's plaats, dat ıs zonder computertje wel wat ıngewıkkelder.

Alanya

Het vorige verslagje eindigde bij mijn aankomst in Bergama op 5 september.
Onderweg naar Bergama begon de Rohloff-naaf te lekken. In Bergama, na een welverdiende douche, contact opgenomen met Vittorio. In overleg met hen een paar dingen uitproberen.

Zaterdag 6 september 2008, Bergama
Wasje gedraaid, gelezen, mail zitten beantwoorden, mailtjes maken. Er is hier wifi en dat werkt goed. Verder rustig aan gedaan, want het lijf was moe.
Stilstaand heeft de naaf niet meer gelekt.

Zondag 7 september 2008, Bergama
Rond half negen er uit. Ontbeten en daarna richting Tourist Information. Was nog dicht. Museum was wel open en daar ben ik naar toe geweest. Was mooi. Veel beelden enzo uit opgravingen van de Akropolis en het Asklepion. Daarna naar het Asklepion geweest. Dat was erg mooi met het amphitheater enzo, prachtig.

De naaf lekt niet. Alle olie uit de naaf getrokken en er bleek nog iets van 15 ml in te zitten. Er zijn er dus ongeveer 10 verdwenen. Ik heb de olie aangevuld tot 25 en in de aankomende dagen scherp in de gaten houden of hij lekt.

Maandag 8 september 2008, Bergama
Na het ontbijt op de fiets gestapt en naar de Akropolis gereden, was wel wàt steil, maar met max. 14% en zonder bagage was dat goed te doen. Een dame bij het ontbijt deed nog de suggestie een Müze Kart aan te schaffen voor 20YTL. Dat heb ik geprobeerd, maar deze kortingskaart voor musea is alleen voor mensen met een Turks paspoort…
De Akropolis is schitterend mooi! Het ligt een paar honderd meter boven Bergama, dus je hebt er ook een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving.
Ik vond de plek waar het immense altaar van Zeus heeft gestaan indrukwekkend. De delen ervan die nog intact waren zijn niet in Bergama maar in het Pergamummuseum in Berlijn te bezichtigen.
Je ziet er ook nog de zwarte ruïnes van de beroemde bibliotheek van Pergamum waar men het perkament uitgevonden heeft, omdat Egypte de invoer van papyri naar Pergamum had stilgelegd.

Ik kwam daar een Zwitsers paar tegen dat op de motor een wereldreis wil gaan doen van 5 of 6 jaar, Mark en Anita, www.bcprod.ch

Daarna nog even naar de politie geweest met de vraag over afloopdatum visum. Met handen en voeten kwamen we er uit en ook deze man kwam tot 22 -11-2008. Mooi!

Dinsdag 9 september 2008, Bergama
Mijn laatste dag hier. Na het ontbijt naar de Red Hall gegaan (Red Basilica). Een indrukwekkend gebouw. Men is druk met de restauratie ervan. Heel vroeger was dit gebouw gewijd aan de Egyptische god Serapis, maar in de tweede eeuw werd het omgebouwd tot een kerk. Hij werd de Rode Basiliek genoemd en gewijd aan de apostel Johannes. Nu is in één van de twee torens een moskee gevestigd.

Morgen richting Izmir, maar zien of dat in één keer gaat.

Woensdag 10 september 2008, Izmir
Ik ben toch in een keer naar Izmir, het oude Smyrna, gereden, een redelijk vlakke route, in eerst instantie vrij rustig, later drukker. 113 km gereden…
De naaf heeft geen olie meer gelekt, gelukkig!

Ik verblijf in Izmir in Otel Hikmet, men vroeg 30 per nacht; voor 2 nachten 50, zonder ontbijt, helaas.
Izmir is een enorme stad, met 2,5 miljoen inwoners.
Ben nog even naar de boulevard Atatürk geweest; daar heb je een leuk uitzicht over de haven. Voor de rest komt Izmir op mij over als een heel drukke stad, het heeft volgens de reisgidsen ook niet echt een (oud) centrum. Het hotel heet in oud Izmir te staan en is weinig bijzonder… (zowel het hotel als het oude centrum van Izmir ;-))
Turkije voetbalde tegen België, 1-1. Het was een oorverdovend lawaai op straat toen Turkije scoorde en een hoop geschreeuw toen een doelpunt werd afgekeurd wegens buitenspel.

Donderdag 11 september 2008, Izmir
Ik blij dat ik hier morgen weer weg ga. Izmir is een grote en vooral heel lawaaierige stad. De kamer waar ik sliep (daarover zometeen meer) lag aan de voorkant van het hotel en het ging in de straat tot half vier door met ouwenelen, schreeuwen, en niet te vergeten toeteren.
Een optie was natuurlijk om het raam dicht te doen, maar omdat het nogal warm was, was dat niet ècht een optie.

Toen ik vanochtend fris en fruitig naar beneden ging wilde ik eerst de resterende 20 YTL, die ik gisteren niet bij me had, betalen. Maar volgens de man was het 30 YTL… omstandig uitgelegd dat we toch ècht 50 hadden afgesproken. Ik vond zelfs het papiertje waar hij dat op had geschreven in de wanorde van hetgeen daar receptie werd genoemd, maar de 5 die op dat papiertje stond moest ik volgens hem als een 6 lezen. Spullen gepakt en weggegaan. Ik had gisteren namelijk zelfs nog gevraagd ‘Elli?’, waarop hij ‘ja’ zei, nou, dan is het wat mij betreft 50 en geen 60. Opzouten. Ander hotel gevonden voor 20 YTL, kamer achteraf, met de fiets op de kamer, op de begane grond. Helemaal goed.

Naar de haven gegaan en daar een beetje rond gekeken. Naar het Atatürk Museum geweest en daarna een onbijtje genomen….

Vanmiddag naar Kadifekale, een voormalige vesting boven de stad, gelopen vanwaar je een prachtig uitzicht over Izmir hebt.

Vrijdag 12 september 2008, Selçuk
Na een redelijk, in het begin tenminste, vlakke rit in Selçuk aangekomen. Daar wat rond gereden en boodschappen gedaan en werd bij een verkeerslicht aangesproken door een man die wel onderdak had voor 37,50 YTL per nacht. Dat is dus ruim boven het budget. Omdat ik geen airco wil enzusenzo werd het uiteindelijk 20YTL per nacht, inclusief ontbijt. Mooi. Het hotel heet Canberra. www.canberrahotel.net

Het lijkt een rustige stad te zijn, maar dat kan al gauw, na Izmir. Efeze, hier vlak om de hoek, staat op het bankbiljet van 20YTL afgebeeld, geinig. Naar de Tourist info geweest en meteen maar naar het museum gegaan. Erg mooie spullen hebben ze daar! Echt de moeite waard.

Tsjonge, vlakbij Efeze, wie had nou ooit kunnen denken dat ik dáár nog een keer naar toe zou gaan en dan nog wel op de fiets!

Zaterdag 13 september 2008, Selçuk
Naar de St. John Basilica geweest. Deze is gebouwd op de plek waar de apostel begraven zou zijn. Daarna de Isabey Moskee bezocht. Erg mooi. Ten slotte nog naar de tempel van Artemis geweest, ooit eens 1 van de 7 wereldwonderen van de Oudheid, nu staat er nog 1 zuil en die is bij lange na niet origineel, dat wil zeggen en volgens mij dat de delen waaruit deze zuil nu is opgebouwd niet de oorspronkelijke zuil zullen hebben gevormd, maar ja, ik ben dan ook geen archeoloog..,
Wat wel irritant is hier, is dat bij nagenoeg alle ‘attracties’, er van die types naar je toe komen om je een munt aan te smeren die ze bij (kuch) opgravingen hebben gevonden en heel oud en vooral ook heel authentiek zijn. Ze zien er inderdaad ook wel oud uit. Ik heb met laten vertellen dat dit komt doordat deze munten zijn gevoerd, onder dwang, aan geiten en het resultaat ziet er dan wat gehavend uit….

Zondag 14 september 2008, Selçuk
Vandaag naar Efeze gelopen. Dat was nog een aardige wandeling. Eerst naar de grot van de 7 slapers en daarna dezelfde weg terug naar de ingang van Efeze. Het is ooit een behoorlijk indrukwekkende stad geweest; sterker nog het was ooit de hoofdstad van Asia-Minor. Moderne reclame voor een bordeel in een marmeren plavuis in Efeze. Er is in de zuil gekrast: Als je je voet in deze richting zet, zul je een meisje(rechts) vinden dat je hart(links) kan bekoren.

Maandag 15 september 2008, Antalya
Om 13.00 uur met de bus vertrokken. Paar stops en om 21.00 uur in Antalya. Voorwiel er weer in en stuur weer recht en gaan. Volgens de Lonely Planet is het vanaf de Otogar 4 km naar Kaleiçi, dat is het oude centrum van Antalya; vergeet het maar, het is gewoon 10 km, een kleine, maar toch. Nu in Anil Pansiyon. Ik was daar om precies 22.30 uur. Ik heb het wel een beetje gehad.. Morgen Antalya maar een beetje verkennen, Het was natuurlijk donker toen ik aankwam, maar volgens mij is het hier wel mooi!!

Dinsdag 16 september 2008, Antalya
Vanmorgen was ik nog moe van de busreis van gisteren. Ik vind fietsen minder vermoeiend. Vandaag aardig wat gefietst in Antalya; onder andere naar de haven geweest; lekker kneuterig. Zonsondergang bekeken; heel mooi, de bergen (Bey Dağlari) zijn max. 2800 meter hoog en zien er indrukwekkend uit, zo aan de andere kant van de Golf van Antalya.
Ik kwam in hier nog een paar Duitse mannen tegen die ik in Bergama in een guesthouse al eens had ontmoet. Ze waren nu op weg naar het vliegveld om naar Istanbul te vliegen en daarna door naar Duitsland. Leuk ze nog eens te zien.

Woensdag 17 september 2008, Antalya
Mıjn computertje ıs overleden, de harde schıjf zal de geest wel hebben gegeven. Daar baal ık van. Gekocht begın januarı van dıt jaar en volgens mıj heb ık er nog garantıe op....
‘s Avonds gegeten met een Turkse jongen dıe graag zıjn Engels wılde oefenen. Hıj heeft een wınkeltje met allerleı zoet gebak, dus dat werd het toetje, uıteraard met een paar glaasjes thee.

Donderdag 18 september 2008, Manavgat
Bıj het ontbıjt een Iraans stel ontmoet. Ik ben uıtgenodıgd bıj hen thuıs, vlakbıj Teheran, geweldıg!
Vandaag dus naar Manavgat gefıetst. Daar ben ık ın maart 1998 ook al eens geweest toen ık een week ın een resort verbleef. Ik zag een reclamebord van dat resort nog langs de weg staan.
Manavgat ıs wel heel erg gegroeıd ın de afgelopen 10 jaar....

Vrıjdag 19 september 2008, Alanya
Redelıjk vlakke rıt naar Alanya, maar met harde wınd, tegen deze keer. Tussen Anatalya en Alanya staat echt honderden resorts en hotels, de één nog groter dan de andere, echt ongelooflıjk, de kust van de Zwarte Zee ın Bulgarıje was erg, maar dıt ıs nog veel erger. Alanya ıs één groot toerıstenoord, je zıet zowat alleen maar toerısten. Er zıjn hıer ook Nederlandse kroegen en makelaars...

Trouwens, gısteren vlak voordat ık Alanya bınnen reed vıelen er nog een paar spetters regen. Later, ’s avonds, heeft het ook nog geonweerd en flınk geregend. Dat jullıe nıet denken dat ık hıer alleen maar mooı weer zıt te hebben ;-)
Vandaag een rustdag hıer, het blog updaten, maılen etc. Morgen rıchtıng Konya, naar het bınnenland van Turkıje.

Bergama

Op 22 augustus 2008 ben ik weer terug in Istanbul! De vlucht uit Nederland vertrekt 40 minuten later dan gepland. Rond half 6 op vliegveld Atatürk en met de metro en tram naar Sultanahmet. Om half 7 ben ik in het hotel waar ik door Bülent (www.yunusemrehotel.com) word begroet. M’n fiets staat er ook nog, op de plek waar ik hem achterliet.

De dag erna slaap ik uit en doe diverse dingen aan de fiets. In de dagen daaropvolgend zoek ik onder andere uit hoe ik het beste naar de overkant van de Zee van Marmara kan komen. Er blijkt een ferry naar toe te gaan. Verder lees ik heel veel en doe het rustig aan.
Ik breng een bezoek aan de Tourist Police in verband met het verlengen van mijn visum voor Turkije. Dat ging in op 20 juni en is geldig tot 20 september. Volgens de mannen bij de Tourist Police moet ik naar een adres in Emniyet. Dus naar Emniyet en daar word ik niet zo erg veel wijzer; op de verantwoordelijke afdeling is niemand die voldoende Engels spreekt om mijn vragen te beantwoorden... Voor het overige nog naar het museum voor Turkse en Islamitische kunst geweest en het Archeologisch museum en een –voorlopig- laatste bezoek gebracht aan de Blauwe Moskee.

Op donderdag 28 augustus 2008 Istanbul verlaten; het moest er een keer van komen. Op naar de haven, alle spullen weer van de fiets, want door de scanner…., ik was gelukkig erg op tijd. Boot vertrok exact om 14.00 uur en precies twee uur later stond ik weer op de kade maar dan in Bandırma. Nog gevraagd of er een camping is; volgens de geleerden zou er een in Erdek moeten zij, ongeveer 25 km verder. Nou waren die kilimeters het probleem niet, maar Erdek ligt eigenlijk net de verkeerde kant op, het eerste deel loopt wel gelijk met de weg richting Izmir, maar het tweede deel buigt teveel af. Dus overnacht ik in Bandırma.

De volgende dag begon het fietsen dus weer. Her en der een klimmetje, nooit ècht zwaar, hoewel ik voel dat mijn fietsconditie nog niet is wat het geweest is. Geen echt mooie route. Soms wel een mooi uitzicht op de Zee van Marmara. Goed weer, ongeveer 30 graden met redelijk veel bewolking, toch gesmeerd en soms petje op gedaan, omdat m’n haar nog kort is.
Op een gegeven moment lekke achterband. Spullen er van af en de eerste zichtcontrole levert meteen de dader op: een stukje glas dat toch door de buitenband is gedrongen; hoezo onplatbaar die Schwalbe Marathon XR??! Geplakt en weer verder gereden.
Na ongeveer 60 kilometer mocht wat mij betreft Biga er wel zijn, maar dat was er pas na 77.

Vanuit Çanakkale Troje bezocht, dat vond ik indrukwekkend. Niet zozeer de hopen stenen die er zijn, maar de geschiedenis die daar heeft gespeeld en al de mensen die er hebben gewoond, al vanaf 3000 jaar voor Christus. Er zijn overigens iets van 10 Trojes geweest, die elk zelf in nog weer meer bouwperiodes worden verdeeld. Het verhaal uit de Ilias speelde waarschijnlijk in Troje VI of VIIa, in ongeveer 1180 voor Christus.
En dan zijn er nog al die mooie dingen die zijn gevonden bij de opgravingen, die overigens tot op de dag vandaag doorgaan. Een hele hoop van die spullen zijn in het Archeologisch Museum in Istanbul, en ook in Çanakkale.
In Troje zelf ben je in een uur uitgekeken….
Humor: (met dank aan Wikipedia): “Niet alle historici zijn het eens met de plaatsing van Troje in Turkije. Andere plaatsen waar Troje door sommige historici geplaatst wordt zijn Engeland en Finland….”

Op 1 september begint hier Ramazan (Turks voor Ramadan…) en dat betekent dat de muezzin een extra oproep tot gebed doet en wel rond 5 uur ’s ochtends en dan om rond 6 uur weer, daar wordt je geheid wakker van.

Ook vanuit Çanakkale heb ik het schiereiland Gallipoli (nu Gelibolu genaamd) bezocht, aan de andere kant van de Dardanellen, weer even in Europa dus, waar in WW1 een half miljoen (!) mensen zijn omgekomen, Nieuw Zeelanders, Australiërs, Engelsen etc., en Turken die de Dardanellen verdedigden onder aanvoering van Mustafa Kemal, later Atatürk. Het is nu een Nationaal Park.

Ook nog bij de politie geweest in verband met mijn visum. De agent daar heeft mijn vraag voorgelegd, telefonisch, aan iemand van de Foreign Police en die vertelde dat, omdat ik op 22-08 het land weer binnen kwam dit weer een nieuwe periode van 3 maanden inluidt….; dat ik daarvoor dan niet weer opnieuw €10 moest betalen verbaast me dan toch een beetje.
Nou, het is in ieder geval goed nieuws. Ik ga dit in een volgende stad wel even checken, natuurlijk.

In mijn route naar Bergama zijn er 3 stops, inclusief Bergama zelf.
1. Ayvacik en wel in het Ayvacik Belediye Oteli (gemeente-hotel dus) kamer met 2 bedden, een tv en een … airco. Dat is een tijd geleden, maar het kreng gaat niet aan, anders ben ik morgen weer verkouden. Overigens is de kamer zonder ontbijt, dat heeft een fietser toch ook niet nodig ;-).
Tsjonge, jonge, jonge, het licht in de kamer van deze superdeluxe uitspanning (kuch) is een ronde tl. En die wil niet starten. Dat geflikker wordt je op een gegeven moment helemaal zat. In de douche zat een mooie heldere lamp en die dacht ik even te kunnen ruilen met het oranje exemplaar achter mij. Die heldere stopte er meteen mee. Geen licht meer in de douche dus. Het boordeellampje achter me, m’n hoofdlampje en de tv. Dat houdt niet over. Personeel is er niet; dat is om 17.00 afgenokt, dus zelf maar op zoek gegaan en ergens in een kast beneden zo’n ronde tl gevonden en die er in geprutst, de oude weer naar beneden en ik heb volop licht!
Je maakt wat mee.

2. Ören (nabij Burhaniye)
Het ging er naar toe wel wat op en neer. Naar Edremit Körfezi (Golf van Edremit) ging het hard naar beneden. Geweldig mooi; tranen in m’n ogen en niet alleen vanwege de snelheid. Halverwege de afdaling kon ik Kücükkuyu zien liggen, erg mooi. Het uitzicht dat zich daar ontrolde en dan ook nog eens uitzicht op Griekenland, in de verte namelijk Lesbos; ooit eens geweest en niet verwacht dat ik het op deze manier terug zou zien, zeg!

Van daar ging het nagenoeg vlak, heel veel hotels en pansyons, resorts en dergelijke. Wilde in eerste instantie naar Edremit, maar dat links laten liggen en langs de kust naar Ören gereden. Ik sta daar op een camping! Eindelijk weer eens. Het weer is geweldig, ik sta lekker in de schaduw, ik heb net lekker gegeten, wat wil je nog meer!?
Tent stond om half twee. Mooie tijd. Het werd net erg warm. Fiets stond een tijdje in de zon en toen wees de thermometer 41 graden aan….

3. Bergama
Het leek een dag van alleen maar klimmen te worden. Het eerste stuk, tot aan de afslag naar Bergama was vlak, met naar rechts soms nog uitzicht op Edremit Körfezi (Golf van Edremit). Vlak voor die afslag een ontbijtje genomen en dat was maar goed ook want daar kwam niet veel meer, qua restaurants en dergelijke. Vanaf hier leek het wel alleen maar omhoog te gaan. Ik ging weg op 20 meter en uiteindelijk was de hoogte 698 meter……. Het was vóór 9 uur al 30 graden en in de loop van de dag werd dat rond de 36. Bergama ligt op 104 meter.
Gelukkig zijn er onderweg regelmatig kranen, tevens monument voor iemand, waar ik het -hoognodige- water kan aanvullen.
Vanaf een kilometer of 7 voor Bergama een prachtig lange afdaling gehad. Dat is dan weer de beloning van al dat klimwerk ;-).
Ik ben blij te zijn aangekomen in Bergama, zusterstad van Alkmaar.
Ik verblijf er in Odyssey Guesthouse (www.odysseyguesthouse.com).