Op woensdag 15 oktober heb ik Doğubayazıt verlaten en ben richting de Turks-Iraanse grens gefietst. Het is een mooie route, en links van mij bevinden zich steeds de 2 Ararats. Voor de Turkse grenspost staat een enorme rij vrachtwagens die ik passeer. Dichter bij de grens tanks en tot de tanden toe gewapende militairen..... Geen mannen om geintjes tegen te maken, en dat doe ik dan ook niet.
Ik wissel de paar Turkse lira die ik nog heb om voor Iraanse riaals. Bij de Turkse grenspost begint de dienstdoende beambte moelijk te doen over mijn Turkse visum, dat volgens hem is verlopen. Ik heb 2 keer in Turkije op een politiebureau gevraagd tot wanneer mijn visum geldig zou zijn en beide keren was het antwoord: 22 november 2008. Ik probeer dit de man duidelijk te maken, maar dat vlot niet erg. Hij zegt iets over de 'Chief of police' en (denk ik) dat ik daar heen moet, ietsje verderop.Ik ben op de fiets gestapt en naar de Iraanse grenspost gereden. Ik heb daar een stempel in mijn paspoort gekregen en een roze formuliertje dat ik vooral heel goed moet bewaren
en binnen 10 minuten zit ik op de fiets in Iran!!!
Ik rijd naar Maku en neem daar een hotel. Ik ben hier in een heel andere wereld. In het direkte grensgebied staat nog wel wat in het Turks vermeld, maar daarna is het alleen maar Farsi.
De dag erop heb ik de bus genomen naar Tabriz, de afstand Maku-Tabriz is 250 km....
Tabriz is een drukke stad, ik stap uit bij de busterminal en binnen 5 minuten zit ik alweer ergens met een Iranier thee te leuten...
Eerst maar wat gaan eten, daarna op zoek gegaan naar een hotel. Hotel Mahmoodi had alleen een plek op de dorm. Die maar genomen. Die nacht rommelig geslapen omdat een oud mannetje op de dorm steeds in en uitliep en later enorm lag te snurken. Dat in combinatie met het feit dat er iemand in mijn bagage aan het neuzen is geweest (niets vermist, gelukkig) deed mij besluiten de volgende dag een ander hotel te zoeken...
Terwijl ik mijn fiets aan het optuigen was kwam ik de 2 Belgische broers tegen die ik ook al in Doğubayazıt had gesproken. We drinken met z'n drieen een juice verderop in de straat. Het is een kleine wereld; zij blijken de dames van www.bandenvolmetwind.nl ook te zijn tegengekomen in Mavi Guesthouse in Istanbul.
In de loop van de dag kom ik, ergens in een ondergronds winkelcentrum, Tina en Lorenzo ook weer tegen, website: tinalorenzo.wobistdujetzt.com , Tina nu met hoofddoek... Ook hen ontmoette ik voor het eerst in Doğubayazıt. We drinken wat samen en nemen weer afscheid.
In Tabriz bekijk ik die dag diverse dingen, waaronder de bazar en de Blue Mosk. De bazar is echt enorm, 35 km straatjes en naar verluid 7000 winkeltjes.... opgedeeld in, onder andere, een schoenensectie, juweliers, huishoudelijke dingen, tapijten in schilderijlijsten (iieeuww!!) en zo nog veel meer secties, ongelooflijk groot.
Met Iraans geld betalen is de eerste paar dagen niet gemakkelijk. Veel handelaren vragen, bijvoorbeeld,1000 tomam als ze 10.000 rial bedoelen en daarnaast wordt er ook gesproken over Khomeini's en dat is dan weer een bankje van 10.000 rail...
In het begin van die avond loop ik door Tabriz en kom ik andermaal Tina en Lorenzo tegen, zij zijn ditmaal in gezelschap van een Iranier. We gaan koffiedrinken. Ali blijkt een gids te zijn en hij organiseert trips in de omgeving en desgewenst door heel Iran. De dag erop gaan we naar Kandovan, een soort Iraans mini-Cappadoccia.
De 3 dagen daarop, tot en met dinsdag 21 oktober maken we een trip met de auto van Ali van Tabriz naar Kaleibar, daar bezoeken we een kasteel, flink klimwerk met 500 meter hoogteverschil met prachtige vergezichten! De dag erop vervolgens de reis naar Abesh Ahmad en gaan naar een hot springs (uiteraard mannen en vrouwen gescheiden...) en dat 'hot' klopt, vooral dat ene bad was echt vreselijk heet, een paar seconden was meer dan genoeg....
Daarna door richting de grens met Azerbaijan, de Aras-vallei is een prachtig gebied. De Aras rivier is de grens met Azerbaijan, verderop met Armenia en later weer Azerbaijan (enclave). Langs een heel stuk van de grens mag je geen foto's maken, hoewel het landschap daarom schreeuwt; heftige pieken, ruige bergen, mooie schaduwwerkingen, schitterend!
Die nacht logeren we in een gebouw dat luistert naar de naam Holy Shrine Of Seyed Mohammad Aga. Er ligt in de moskee een imam begraven. In de bijgebouwen kunnen pelgrims slapen. Er zijn iets van 150 kamers en wij krijgen er twee toegewezen, nadat we zijn gekeurd door de mullah. Vragen aan Tina en Lorenzo of ze wel getrouwd waren (natuurlijk!) en wat onze gosdienst was, uiteraard antwoorden we dat we christenen zijn.
De volgende dag bezoeken we de mooi gerestaureerde St. Stephanos kerk westelijk van Jolfa. De restauratie is nog in volle gang. In de binnentuin staan bloemen volop te bloeien alsof het niet bijna eind oktober is....
Terug in Tabriz neem ik, nadat we met nog wat hebben gedronken, afscheid van Tina en Lorenzo, we hebben erg genoten van elkaars gezelschap de afgelopen dagen, het was prachtig!
