Op 31 augustus 2010 ben ik vertrokken naar Bali.
In het hotel vlakbij het vliegveld Soekarno-Hatta in Tangerang (dat ligt tegen Jakarta aan) ben ik om 7 uur opgestaan en een 'ontbijtje' genuttigd. Daarna heb ik mijn spullen naar beneden gebracht en werd er iemand gebeld voor het busje naar het vliegveld, dat zat bij de prijs van de overnachting in. Dat busje was er na een minuut of 10 en ik werd naar terminal 3 gebracht. Supermodern, met overal wi-fi, heel wat anders dan de andere twee, aardig ouderwetse, terminals. Daar nog even echt ontbeten. Vlucht naar Bali vertrok mooi op tijd. Daar taxi genomen naar Ubud. Intrek genomen in Pager Bungalows. In taxi sms verstuurd aan mijn zussen en na aankomst naar hun hotel gelopen, dat was iets van 5 minuten lopen. Eerst even gezeten en vervolgens een half uurtje gezwommen en nog een tijdje gepraat.
Gedrieën wezen eten, het was erg gezellig met ze. Na het eten afscheid genomen en ben ik naar huis gelopen. Gisteravond nog van een plateautje gestort in de kamer en mijn rechter enkel is opgezet. Ik kan er gelukkig goed op lopen; als ik lang heb gezeten is het wat stijf. Nee, in Tangerang is geen bier te koop,haha.
In Ubud zijn erg veel en erg mooie tempels, je struikelt er bijna over, zoveel zijn het er. Soms ook bijna letterlijk, want echt overal op straat, bij kruisingen, uitritten, in-en uitgangen liggen kleine offerandes en soms ook op minder voor de hand liggende plekken, en die offerandes worden per dag een paar keer ververst. Heel veel vrouwen zijn dagelijks druk met het maken van ervan.
Op 3 september ben ik met de bus naar Padangbai gegaan, daar een nachtje gebleven en de volgende ochtend de ferry genomen naar Lembar, Lombok.
Volgens de reisgids zouden er veel bussen staan met bestemming Senggigi. Niet dus. Dus dan maar in de slag met taxi-chauffeurs en ojeks, die allemaal de hoofdprijs wilden, maar uiteindelijk ben ik toch met een ojek naar Senggigi gereden, dat betekent een uur (ruim) achter op een motorfiets, gelukkig kon de rugzak voorop....
In Senggigi een kamer met motorfiets genomen. Dezelfde dag 's avonds even naar het hotel van mijn zussen gereden om het programma voor de volgende dag even door te nemen, lees: zwemspullen meenemen en heerlijk niksen bij het zwembad in hun behoorlijk luxe onderkomen. De volgende ochtend heb me daar weer vervoegd en de rest van de dag lekker bij het zwembad doorgebracht. Geheel in stijl begon het 's middags te regenen. Het was erg gezellig met ze. Ik ben blij dat ik naar Lombok ben gegaan om hen nog één keer te ontmoeten. De volgende dag vertrokken zij naar Nederland en ik via Mataram naar Lembar en daar met de ferry naar Padangbai (Bali) en daar dan weer een busje naar Kuta/Bali. Daar is het echt hééééél toeristisch, het zou ook in Spanje kunnen zijn. Op zich is er in Kuta ook weinig te zien, ja er is een strand en heel veel winkels. Wat ik er wel indrukwekkend vond was de Memorial Wall, opgericht vanwege de bomaanslag op de Sari Club in 2002, er vlakbij, waar 202 mensen bij omkwamen, daar wordt je wel even stil van...
Op 7 september kwam Monique aan op Bali. 's Middags even naar het strand geweest; voetjes in het water. Later een wandelingetje door de 'stad'. Geld gehaald, pot gemaakt, gegeten, biertje. Avond: lekker met een koffie en een paar biertjes en een zakje chips. In Kuta niet zoveel bijzonders gedaan, een keer een brommer gehuurd, maar die reed echt niet lekker, de weg was niet geweldig en er was veel verkeer. Kortom, dat was niet echt een heel groot succes. Na een paar dagen de Perama-bus naar Ubud genomen en daar in een guesthouse gezeten, een mooi Balinees huis.
Daar een mooie wandeling in de buurt gemaakt: langs de rijstvelden en de velden met alang-alang, een gras dat gesneden en gedroogd wordt en vervolgens (onder meer) als dakbedekking wordt gebruikt.
In Ubud zijn we ook naar een Legong-voorstelling geweest, dat duurde anderhalf uur en bestond uit dans en muziek, gamelan. Leuk, maar na ongeveer een uur heb je dat wel gezien en gehoord. Er zit een heel verhaal achter, maar gelukkig kregen we een folder waarin dat ook stond beschreven. De liefhebbers weten me te vinden. (Hé, waar heb ik dat nou eerder gehoord?!) Om je een idee te geven hoe het er ongeveer uitziet en hoe het klinkt moet je deze link maar even volgen: http://www.youtube.com/watch?v=WEsfevRfjCI&feature=related
Doorgereisd naar Lovina. Dat ligt aan de noordkust van Bali. Daar, op de eerste avond, gegeten bij Warung Makan Lekker. De eigenaar heeft een zoon of dochter die in Nederland woont, hoe het precies zit hebben we niet duidelijk kunnen krijgen. Er hing een heerlijk kitscherig Nederlands bordje aan de muur, en belangrijker: het eten deed de naam van de Warung eer aan, het was Lekker.
In Lovina weer een brommert gehuurd, een goede deze keer, die wel lekker reed en naar een Buddhistische tempel gereden en naar een warmwaterbron in de buurt van Lovina, daarin heerlijk gebadderd.
Ook nog een rondrit gemaakt van 76 km langs 2 meren, Danau Buyan en Danau Tamblingan. Prachige route; boven was het frisser, iets van 24 graden, hier is het 31graden. Kruidnageloogst bleek in volle gang. Liggen langs de kant van de weg te drogen en dat was heel goed te ruiken, en overal mannen op gammele trapjes bezig met plukken. Onderweg waterval bezocht. Mooi.
Er worden hier ook druiven geteeld en tabak.
Na Lovina zijn we naar Candidasa gegaan, aan de oostkust van Bali, ook daar weer een brommer gehuurd en rondgekard.
Vervolgens zijn we naar Lombok gegaan, met Perama. Vanwege het einde van de Ramadan, en dat moest gevierd worden, was het heel druk op de normale route naar Senggigi, namelijk die langs de kust. Het ging nu door de bergen en het duurde zeker 2 keer zo lang als ik er de vorige keer met de ojek over had gedaan. Ondertussen was het opgehouden met zachtjes regenen, en begon het te hozen. In Senggigi bleek de weg afgesloten vanwege een meter water op de weg, en daar kunnen veel brommers en auto's niet tegen.
Ook op Lombok weer een tweewieler gehuurd, mooie rit langs de kust, het is echt mooi daar. Vanaf de kust zijn de Gili-eilanden goed te zien. Tijdens een rit door de bergen, via Materam terug naar Senggigi begon het weer te regenen en bleek, terug in Senggigi hetzelfde stuk weg weer blank te staan, zij het niet zo erg als een paar dagen daarvoor.
Omdat ik op 21 september van Bali, via Jakarta naar Singapore zou vliegen (mijn visum liep namelijk af) zijn we op 20 september weer naar Bali gegaan. We kwamen vrij laat, iets van half 10 of zo pas, in Kuta aan. Gelukkig bleek ons 'oude hotel' nog kamers te hebben, dus daar weer ingetrokken. Er tegenover lekker gegeten en koud bier gedronken.
Monique heeft mij naar het vliegveld gebracht. Zij is op 23 september weer naar Nederland gegaan.
De 'Prince of Wales' in Singapore had gelukkig nog ruimte op de dorm. Daar 3 nachten geslapen, niet veel bijzonders gedaan, lekker gegeten en gedronken.
Op 24 september ben ik naar Johor Bahru (grens Singapore/Maleisië) vertrokken, met de bus, eerst het hele circus van 'uitklokken' in Singapore en daarna weer 'inklokken' in Maleisië. Bus naar Mersing gepakt, daar waren we mooi op tijd, toen nog uren gewacht op de boot naar Tioman die niet eerder dan 18.30 zou vertrekken i.v.m. laag water. Op Tioman dus laat. Samen gereisd en later op Tioman gegeten met Paula en Ed, een Spaans stel.
Het is een mooi eiland, ik was op Telok Air Batang (ABC). Je kunt er heerlijk zwemmen en met veel koraal en prachige vissen is snorkelen er ook erg aangenaam, en dat heb ik dan ook gedaan.
Op 27 september heb ik er jarig zitten zijn en en ben ik wezen eten met Graig en Allison, een stel uit New Zealand, die kwam ik tegen in de Hallo Bar en van het 1 kwam het ander, leuk. Op de 28ste zou ik weg van Tioman, met de ferry van tien uur, maar die was er nog niet om half 12, dus maar ergens anders een chaletje gehuurd en nog een dag heel veel gelezen en genikst, heerlijk.
Op 29 september de ferry van 7 uur genomen, duurde allemaal maar lang, vond ik.
Bus naar Kuantan vertrok om 12 uur en ook dat duurde lang. het lokale busstation was niet op de plek die in de Lonely Planet stond, en het was heet. Hierna was ik het zat en besloot hier 1 nacht te blijven en de dag er op door te gaan naar Cherating.
Op de 30ste, proost Hennie!, naar Cherating gereisd. Dat ging niet helemal soepel.. Aan de chauffeur, zowel als aan de kaartjesdame gevraagd om mij even te waarschuwen als we te Cherating zouden arriveren. Je voelt hem al aankomen, dat is dus niet gebeurd. Het gaf me de kans een lekker ontbijtje te nuttigen in Kemaman om vervolgens met dezelfde bus alsnog in Cherating te geraken. Daar is het allemaal wel héél relaxt. Tijdens het regenseizoen is vaak dit het toneel van surfwedstrijden enzo, want dat schijnt de zee toch redelijk grof op de kust te beuken, hier.
Nu is het een beetje Bergen aan Zee, maar dan met prachtig weer, en zonder al teveel toeristen.
Op 2 oktober met de bus naar Kota Bharu (vlakbij de grens met Thailand) gegaan, een rit van ruim 6 uur. Toen we daar aankwamen regende het echt vreselijk. Met een Canadees stel een hele tijd staan schuilen. Op een gegeven moment konden de goten en putten het niet meer aan en barstte het opeens van de kakkerlakken, die (kennelijk?) bang waren te verzuipen. Wat zijn die beesten snel, zeg. Het was zaak je rugzak goed dicht te houden, want ze zochten echt overal onderdak. Er kwamen zelfs een paar ratten voorbij sprinten. Na verloop van tijd werd het allemaal wat minder met de regen en konden we eindelijk op zoek naar een passende accomodatie.
We hadden een bepaald hotel op het oog, maar dat hebben we niet kunnen vinden. Een check via Google maakt duidelijk dat het is opgedoekt...
Dus een ander hotel gezocht en 's nachts geslapen als een blok.
Kota Bharu ligt in de provincie Kelantan en de Parti Islam se-Malaysia (PAS) heeft het daar voor het zeggen. Waar in de rest van Maleisië (voor zover ik het heb gezien, uiteraard) verkeersborden en naamborden in het Maleis en Engels en eventueel nog Chinees worden aangeduid, is het hier Maleis en Arabisch. En het barst er van de moskees. De meeste vrouwen lopen er met hoofddoeken. Ik heb begrepen dat je als vrouw zelfs een boete kunt krijgen voor het niet dragen van een hoofddoek. Hand- en hand lopen? Boete! Voor reizigers gelden deze wetten niet, gelukkig, tenzij je zou proberen een moslim te bekeren of in een wel heel korte broek loopt. Mijn korte broek is, heel zedig, tot iets boven de knie....
Ik ben in Kota Bahru naar Istana Jahar geweest, een prachtig houten gebouw uit 1887 met exposities over allerlei rituelen (zoals besnijdenis enzo) en wapens, maar ook over batik en dat soort dingen.
